O CONGRESO DE VIENA

Despois da turbulencia causadas polas guerras napoleónicas, os monarcas máis importantes de Europa reuníronse en Viena, baixo o liderado das potencias victoriosas: Austria, Gran Bretaña, Prusia e Rusia, onde realizou un congreso para solucionar os moitos problemas internacionais.

Gobernantes foron soberanos no Congreso e representantes plenipotenciários dos príncipes espoliase ou estados que solicitaron o retorno dos seus dominios.
O Congreso ten comezo en outubro de 1814 e entre festas e recepcións durou ata o 8 de xuño de 1815, cando asinou a Acta Final. Alén do Tsar Alexander I de Rusia, os máis importantes foron :

METTERNICH

Político e diplomático austriaco, unha das máis importantes figuras da política europea del periodo comprendido entre 1814 y 1848.

Foi nombrado ministro de Asuntos Exteriores e canciller tras as derrotas infligidas a Austria polo ejército francés.

Metternich despreciaba igualmente o liberalismo, o nacionalismo e a revolución. Seu sistema de goberno ideal era unha monarquía que compartiera o poder coas clases sociales tradicionalmente privililixadas.

TALLEYRAND:

Talleyrand foi un político e diplomático francés.

Serviu como ministro de Exteriores de Napoleón, pero deixou o emperador para apoiar a restauración da monarquía francesa.

Aínda que a Francia foi arruinada por guerras napoleónicas e foi derrotada pola Gran Bretaña e os seus aliados, logrou recuperar un pouco do prestixio do seu país no Congreso de Viena.

Entre os temas máis importantes destacan:

A RESTAURACIÓN. A ALIANZA

Fieis ao principio de solidariedade entre reis, os monarcas ruso (ortodoxo), austríaco (católico) e prusiano (protestante), que se consideraban a si mesmos reis pola "Graza de Deus", asinaron o Pacto da Santa Alianza. Tratábase dun documento que, invocando os principios do cristianismo, pretendía sustentar as relacións internacionais mediante unha serie de máximas relixiosas como a "eterna relixión de Deus salvador". Inglaterra non subscribiu devandito texto, pero promoveu unha "Cuádrupe Alianza" que se fundamentou nos seguintes extremos:

• O compromiso de manter status territorial vixente.


• Extremar a vixilancia para detectar e sufocar as iniciativas revolucionarias liberais.


• Celebrar periodicamente congresos ou reunións co fin de actualizar as pautas a seguir.


• Crear unha forza armada lista para intervir en caso de necesidade.

A Cuádrupla transformouse en Quinta Alianza en 1818. Esta incorporou a Francia como novo integrante e interveu en Nápoles e España (1823) co obxectivo de sufocar as experiencias liberais que estaban a ter lugar nos devanditos países. Os aliados proxectaron mesmo intervir en América co obxectivo de restablecer a autoridade do rei de España nos novos estados independizados recentemente desta, pero atopáronse coa frontal oposición dos Estados Unidos de América cuxo presidente Monroe, en 1823, proclamando a política de "América para os americanos", deixou ben explícito o seu rexeitamento a calquera tipo de intervención europea no continente.