18 abril 2008

I have a dream

O 4 de abril fixo corenta anos do asasinato do maior defensor dos dereitos humanos, Martin Luther King. Hoxe en dia tería 79 anos. Quería un mundo no que algún día a xustiza e a igualdade chegarían a todo norteamericano.


Martin Luther King

Relixioso e activista estadounidense.
Naceu o 15 de xaneiro de 1929 en Atlanta (Xeorxia). Fillo do Reverendo Martin Luther King, chegou ao mundo nunha habitación da casa na Avenida Auburn 501. Foi o primoxénito e recibiu o mesmo nome que o seu pai, os familiares chamábano "M.L.". Durante os próximos 12 anos viviu nesta casa victoriana de dous pisos, xunto cos seus pais, avós, irmáns, tíos, tías e outros residentes. Dúas cuadras ao oeste da súa casa está a Igrexa Bautista Ebenezer, a parroquia do avó e o pai de Martin. Ingresou con 15 anos no Morehouse College e foi ordenado ministro baptista aos 17. En 1951 graduouse no Crozer Theological Seminary, realizou o seu traballo de posgrado na Universidade de Boston. En Crozer e Boston comezou a tratar as ideas do nacionalista indio Mohandas Gandhi, as cales convertéronse no centro da súa propia filosofía de protesta non violenta. En 1954 foi nomeado como pastor na Igrexa baptista de Dexter Avenue en Montgomery (Alabama). Ese ano, foi prohibida a educación pública segregacionista que mantiñan o Tribunal Supremo de Estados Unidos con numerosos estados do sur. En 1955 barallouse a idea dun boicot pedíndolle que o dirixise contra unha compañía de transportes públicos en Montgomery,na que se cometeu a inxustiza de provocar o arresto dunha muller negra tras negarse a deixar o seu asento a un pasaxeiro de branco. Martin Luther King chamou ao boicot dos autobuses de Montgomery coas seguintes palabras: "Non temos outra opción que a protesta. Foron moitos os anos de notable paciencia, ata o punto de que, en ocasións, demos aos nosos irmáns brancos a impresión de que nos gustaba o modo en que nos trataban. Pero esta noite estamos aquí para liberarnos desa paciencia que nos fixo pacientes con algo tan importante como a liberdade e a xustiza". A protesta levou a cabo durante 381 días; nela King foi arrestado e encarcerado, a súa vivenda foi esnaquizada e recibiu moitas foi ameazado de morte. En 1956 púxose fin ao boicot cunha orde do Tribunal Supremo que prohibía a segregación no transporte público da cidade. Trás o éxito conseguido no boicot de Montgomery, King tomou o papel de líder moi respectado. Trás isto, fundouse a Conferencia de Líderes Cristiáns do Sur (SCLC) polos clérigos negros de todo o Sur, os cales nomearon a King o seu presidente. En 1959 abandonou o seu pastorado en Montgomery para exercer na Igrexa baptista de Ebenezer en Atlanta, un gran paso para permitirlle participar no liderado nacional do movemento de dereitos civís. Ao principio estaba centrado na reconciliación, agora debido ao liderado negro sufría unha transformación radical esixía un cambio 'por calquera medio posible'. Xurdiron certas diferenzas de ideoloxía e xurisdición entre a SCLC e outros grupos (Poder Negro e Musulmáns Negros), pero King pediu que a non violencia, seguise sendo a estratexia principal de resistencia. En 1963 púxose á fronte en Birmingham (Alabama) dunha campaña a favor dos dereitos civís para lograr o censo de votantes negros, acabar coa segregación e conseguir unha mellor educación e aloxamento nos estados do sur. Durante estas campañas foi arrestado varias veces. O 28 de agosto de 1963 as 200.000 persoas que marcharan sobre Wáshington en apoio dos dereitos civís, oíronlle pronunciar o seu máis famoso discurso.En 1964 outorgáronlle o Premio Nobel da Paz. Logo de razoar unha e outra vez, King creu que a solución dos problemas locais das relacións humanas eran inviables debido á guerra Vietnam. As estratexias de King foron obxectadas.


En Chicago, os baptistas negros locais opuxéronselle publicamente. Tamén alí os manifestantes plantaron cara a bandas de brancos, dirixidos por neonazis membros do Ku Klux Klan, dando lugar a enfrontamentos. Polo que se refire á guerra do Vietnam, moitos creron que o liderado negro debería concentrarse na loita da inxustiza racial dentro de Estados Unidos. En 1967, King asociouse aos dirixentes do movemento contra a guerra, independentemente da súa cor. A posterior preocupación de King por Vietnam e a súa determinación en dirixir unha "marcha de pobo" sobre Washington puxeron en perigo a súa vida.O 4 de abril de 1968 King foi asasinado en Memphis (Tennessee). James Earl Ray, un preso branco que escapara da prisión, foi arrestado polo asasinato; declarado culpable, en marzo de 1969 sentenciáronselle 99 anos de cárcere. O lugar de nacemento e a súa tumba en Atlanta foron designados lugares históricos nacionais. Para conmemorar a morte violenta o 4 de abril de 1968 do líder dos dereitos civís, Martin Luther King, Jr., moitas cidades e estados decretaron días para recordalo. Algúns días coincidían co do seu nacemento e outros co da súa morte. Desde 1986 escolleuse un día próximo ao do seu nacemento (o 15 de xaneiro) como festa nacional, e o Congreso decretou que fose o terceiro luns de xaneiro.


Discurso lido durante a histórica Marcha sobre Wáshington.

"Estou orgulloso de reunirme con vostedes hoxe, na que será ante a historia a maior manifestación pola liberdade na historia do noso país.Fai cen anos, un gran estadounidense, cuxa simbólica sombra acubíllanos hoxe, asinou a Proclama da emancipación. Este transcendental decreto significou como un gran raio de luz e de esperanza para millóns de escravos negros, chamuscados nas chamas dunha marchita inxustiza. Chegou como un precioso amencer ao final dunha longa noite de cativerio. Pero, cen anos despois, o negro aínda non é libre; cen anos despois, a vida do negro é aínda tristemente lacerada polas esposas da segregación e as cadeas da discriminación; cen anos despois, o negro vive nunha illa solitaria no medio dun inmenso océano de prosperidade material; cen anos despois, o negro aínda languidece nas esquinas da sociedade estadounidense e atópase desterrado na súa propia terra.Por iso, hoxe viñemos aquí a dramatizar unha condición vergoñosa. En certo sentido, viñemos á capital do noso país, a cobrar un cheque. Cando os arquitectos da nosa república escribiron as magníficas palabras da Constitución e da Declaración de Independencia, asinaron un pagarei do que todo estadounidense habería de ser herdeiro. Este documento era a promesa de que a todos os homes, seríanlles garantidos os inalienables dereitos á vida, a liberdade e a procura da felicidade.É obvio hoxe en día, que Estados Unidos incumpriu ese pagarei no que concierne aos seus cidadáns negros. En lugar de honrar esta sacra obrigación, Estados Unidos deu aos negros un cheque sen fondos; un cheque que foi devolto co selo de "fondos insuficientes". Pero nos rehusamos a crer que o Banco da Xustiza crebe. Rehusamos crer que non haxa suficientes fondos nas grandes bóvedas da oportunidade deste país.

Estou orgulloso de reunirme con vostedes hoxe, na que será ante a historia a maior manifestación pola liberdade na historia do noso país.

Fai cen anos, un gran estadounidense, cuxa simbólica sombra acubíllanos hoxe, asinou a Proclama da emancipación. Este transcendental decreto significou como un gran raio de luz e de esperanza para millóns de escravos negros, chamuscados nas chamas dunha marchita inxustiza. Chegou como un precioso amencer ao final dunha longa noite de cativerio. Pero, cen anos despois, o negro aínda non é libre; cen anos despois, a vida do negro é aínda tristemente lacerada polas esposas da segregación e as cadeas da discriminación; cen anos despois, o negro vive nunha illa solitaria no medio dun inmenso océano de prosperidade material; cen anos despois, o negro aínda languidece nas esquinas da sociedade estadounidense e atópase desterrado na súa propia terra.

Por iso, hoxe viñemos aquí a dramatizar unha condición vergoñosa. En certo sentido, viñemos á capital do noso país, a cobrar un cheque. Cando os arquitectos da nosa república escribiron as magníficas palabras da Constitución e da Declaración de Independencia, asinaron un pagarei do que todo estadounidense habería de ser herdeiro. Este documento era a promesa de que a todos os homes, seríanlles garantidos os inalienables dereitos á vida, a liberdade e a procura da felicidade.

É obvio hoxe en día, que Estados Unidos incumpriu ese pagarei no que concierne aos seus cidadáns negros. En lugar de honrar esta sacra obrigación, Estados Unidos deu aos negros un cheque sen fondos; un cheque que foi devolto co selo de "fondos insuficientes". Pero nos rehusamos a crer que o Banco da Xustiza crebe. Rehusamos crer que non haxa suficientes fondos nas grandes bóvedas da oportunidade deste país. Por iso viñemos a cobrar este cheque; o cheque que nos colmará das riquezas da liberdade e da seguridade de xustiza.

Tamén viñemos a este lugar sacro, para recordar a Estados Unidos de América a urxencia impetuosa do agora. Este non é o momento de ter o luxo de arrefriarse ou de tomar tranquilizantes de gradualismo. Agora é o momento de facer realidade as promesas de democracia. Agora é o momento de saír do escuro e abatido val da segregación cara ao camiño asollado da xustiza racial. Agora é o momento de facer da xustiza unha realidade para todos os fillos de Deus. Agora é o momento de sacar ao noso país das areas movedizas da inxustiza racial cara á roca sólida da irmandade.

Sería fatal para a nación pasar por alto a urxencia do momento e non darlle a importancia á decisión dos negros. Este verán, ardente polo lexítimo descontento dos negros, non pasará ata que non haxa un outono vigorizante de liberdade e igualdade.

1963 non é un fin, senón o principio. E quen tiñan a esperanza de que os negros necesitaban desafogarse e xa se sentirá contentos, terán un rudo espertar se o país retorna ao mesmo de sempre. Non haberá nin descanso nin tranquilidade en Estados Unidos ata que aos negros garántanselles os seus dereitos de cidadanía. Os remolinos da rebelión continuarán sacudindo os cimentos da nosa nación ata que xurda o esplendoroso día da xustiza.

Pero hai algo que debo dicir á miña xente que agarda no cálido limiar que conduce ao palacio da xustiza. Debemos evitar cometer actos inxustos no proceso de obter o lugar que por dereito nos corresponde. Non busquemos satisfacer a nosa sede de liberdade bebendo da copa da amargura e o odio. Debemos conducir para sempre a nosa loita polo camiño elevado da dignidade e a disciplina. Non debemos permitir que a nosa protesta creativa degenere en violencia física. Unha e outra vez debemos elevarnos ás majestuosas alturas onde se atope a forza física coa forza da alma.
A marabillosa nova militancia que envolveu á comunidade negra, non debe conducirnos á desconfianza de toda a xente branca, porque moitos dos nosos irmáns brancos, como o evidencia a súa presencia hoxe aquí, chegaron a comprender que o seu destino está unido ó noso e a súa liberdade está ligada á nosa. Non podemos camiñar sós. E ó falar, debemos facer a promesa de marchar sempre cara diante. Non podemos volver atrais.

Hai quen pregunta ós partidarios dos dereitos civís, “Cando quedarán satisfeitos?”

Nunca poderemos quedar satisfeitos mentres os nosos corpos, fatigados de tanto viaxar, non poidan aloxarse nos moteles das estradas e nos hoteles das cidades. Non poderemos quedar satisfeitos, mentres os negros só poidamos trasladarnos dun gueto pequeño a un máis grande. Nunca poderemos quedar satisfeitos, mentres un negro de Misisipí non poida votar e un negro de Nova York considere que non hai por que votar. Non, non; non estamos satisfeitos e non quedaremos satisfeitos ata que “a xustiza vaia coma a auga e a rectitude como unha poderosa corrente”.

Sé que algúns de vostedes viñeron ata aquí debido a grandes probas e tribulacións. Algúns chegaron recién saídos de angostas celdas. Algúns de vostedes chegaron de sitios onde na súa búsqueda da liberdade, foron golpeados polas tormentas da persecución e derribados polos ventos da brutalidade policíaca. Vostedes son os veteranos do sufrimento creativo. Continúen traballando coa convicción de que o sufrimento que non é merecido, é emancipador.

Regresen a Misisipí, regresen a Alabama, regresen a Xeorxia, regrese a Louisiana, regresen ós barrios baixos e ós guetos das nosas cidades do Norte, sabendo que dalgunha forma esta situación pode e será cambiada. Non nos revolquemos no val da desesperanza.

Hoxe lles digo a vostedes, meus amigos, que a pesar das dificultades do momento, eu aínda teño un soño. É un soño profundamente arraigado no soño “americano”.

Soño que un día esta nación levantarase e vivirá o verdadeiro significado do seu credo: "Afirmamos que estas verdades son evidentes: que todos os homes son creados iguais".

Soño que un día, nos vermellos outeiros de Xeorxia, os fillos dos antigos escravos e os fillos dos antigos donos de escravos, póidanse sentar xuntos á mesa da irmandade.

Soño que un día, ata o estado de Misisipí, un estado que se sufoca coa calor da inxustiza e da opresión, converterase nun oasis de liberdade e xustiza.

Soño que os meus catro fillos vivirán un día nun país no cal non serán xulgados pola cor da súa pel, senón polos trazos da súa personalidade.

¡Hoxe teño un soño!

Soño que un día, o estado de Alabama cuxo gobernador chospe frases de interposición entre as razas e anulación dos negros, convértase nun sitio onde os nenos e nenas negras, poidan unir as súas mans coas dos nenos e nenas brancas e camiñar unidos, como irmáns e irmás.

¡Hoxe teño un soño!

Soño que algún día os vales serán cumes, e os outeiros e montañas serán chairos, os sitios máis escarpados serán nivelados e os tortos serán endereitados, e a gloria de Deus será revelada, e unirase todo o xénero humano.
Esta é a nosa esperanza. Esta é a fe coa cal regreso ao Sur. Con esta fe poderemos esculpir da montaña da desesperanza unha pedra de esperanza. Con esta fe poderemos transformar o son discordante da nosa nación, nunha fermosa sinfonía de fraternidad. Con esta fe poderemos traballar xuntos, rezar xuntos, loitar xuntos, ir ao cárcere xuntos, defender a liberdade xuntos, sabendo que algún día seremos libres.

Ese será o día cando todos os fillos de Deus poderán cantar o himno cun novo significado, "O meu país é teu. Doce terra de liberdade, a tí cántoche. Terra de liberdade onde as miñas antesecores morreron, terra orgullo dos peregrinos, de cada costado da montaña, que repique a liberdade". E se Estados Unidos ha de ser grande, isto terá que facerse realidade.

Por iso, ¡que repique a liberdade desde a cúspide dos montes prodixiosos de Nova Hampshire! ¡Que repique a liberdade desde as poderosas montañas de Nova York! ¡Que repique a liberdade desde as alturas das Alleghenies de Pensilvania! ¡Que repique a liberdade desde as Rochosas cubertas de neve en Colorado! ¡Que repique a liberdade desde as sinuosas pendentes de California! Pero non só iso: ! ¡Que repique a liberdade desde a Montaña de Pedra de Xeorxia! ¡Que repique a liberdade desde a Montaña Lookout de Tennesse! ¡Que repique a liberdade desde cada pequeno outeiro e montaña de Misisipí! "De cada costado da montaña, que repique a liberdade".

Cando repique a liberdade e deixémola repicar en cada aldea e en cada caserío, en cada estado e en cada cidade, poderemos acelerar a chegada do día cando todos os fillos de Deus, negros e brancos, xudeus e cristiáns, protestantes e católicos, poidan unir as súas mans e cantar as palabras do vello espiritual negro: "¡Libres ao fin! ¡Libres ao fin! Grazas a deus omnipotente, ¡somos libres ao fin!"

Washington, DC
28 de agosto de 1963

No hay comentarios: