20 septiembre 2008

AS ESCOLAS NA GRECIA CLÁSICA

Xa está aquí un novo curso! Pero… sabemos como eran as primeiras escolas no mundo occidental? Como eran as escolas na Grecia Clásica?
Os nenos e as nenas na Grecia Clásica eran educados de forma diferente, pois anos máis tarde o seu papel na sociedade sería ben distinto.
A nena limitarase a xogar cos seus bonecos e a aprender da súa nai as destrezas de fiado e texido.
Nembargantes o neno aos sete anos dirixirase á casa do maestro acompañado dun escravo de confianza onde, xunta outros poucos rapaces, realizarán unha serie de actividades. O mestre organiza o que hoxe chamaríamos clases particulares en grupos reducidos.
Tres son os bloques sobre os que se constrúe a educación dun mozo grego:
Lingua, literatura e aritmética: o alumno aprende a ler, a escribir e algunhas nocións elementais de aritmética. Máis adiante, introdúcese ao alumno en xeometría e debuxo. Cando xa é capaz de ler con soltura e fluídez, o neno comeza a coñecer obras dos grandes clásicosda literatura, en especial de Homero, aprendendo de memoria fragmentos da Ilíada e da Odisea e comentándoos sobre todo dende o punto de vista filosófico e literario.
Música: Os gregos foron sempre amantes da música. Os nenos aprendían a cantar e a tocar a cítara mentres recitaban. A frauta (moi común nos nosos colexios) non era moi apreciada polos gregos. Aínda así, o que se buscaba non era tanto unha educación musical senón que o rapaz chegara a ser un home sensible e fino na medida do posible.
Educación física: o alumno realizaba exercicios físicos de progresiva dificultade adquirindo destrezas básicas de loita, salto, lanzamento de disco...
Deste modo, a mente, o espírito e o corpo do neno crecían en harmonía e equilibrio.

18 septiembre 2008

Deuses, tumbas e sabios


Esta é unha historia con todos os ingredientes do mellor do xénero de aventuras. Estamos no ano 1838 e a goleta británica Beatrice, con rumbo a Londres, desaparece en augas próximas as costas españolas, moi preto de Cartagena. Nas súas bodegas a nave garda un extraño cargamento: o sarcófago de Menkaura. Máis coñecido polo seu nome grego de Micerino, foi o faraón da IV Dinastía que mandou construir a Terceira Pirámide da necrópole de Giza, a chamada Divina Pirámide. A peza fora atopada un ano antes por un coleccionista inglés, Howard Vyse, que logrou acceder á camara funeraria recurrindo á dinamita, método que xa empregara infructuosamente na Gran Pirámide de Quéope, cuia tumba fora violada por saqueadores en tempos remotos.
Na súas orixes, a exiptoloxía era unha actividade máis propia de aventureiros sen escrúpulos que de apacíbeis eruditos, e as fronteiras entre arqueoloxía e pillaxe non estaban claramente definidas. Atraídos pola riqueza da terra dos faraóns, estes homes empregaban todos os medios ao seu alcance para facerse cos prezados obxectos cuia posesión disputábanse os máis importantes museos de Europa, como o British Museum ou o Louvre. Xentes como Belzoni, Henry Salt ou Bernardino Drovetti protagonizaron encarnizados enfrontamentos, descritos con detalle no libro de Brian Fagan O saqueo do Nilo .
Agora o gogerno exipcio planea rescatar o pecio do Beatrice e recuperar o sarcófago de Menkaura. Para este proxecto pretende contar con un dos máis exitosos buscadores de tesouros, Robert Ballard, o home que atopou en 1985 os restos do Titanic.
Un Robert L. Stevenson do século XXI non atoparía mellor argumento para unha novela.

O alcázar de Sevilla

Os alcázares eran as residencias dos líderes musulmáns. Un dos máis famosos é o alcázar de Sevilla.
O alcázar de Sevilla componse de diversos edificios de varias épocas. A fortificación orixinal construíuse sobre un antigo asentamento romano e máis tarde visigodo. Posteriormente pasou a ser unha basílica paleocristiana de San Vicente Mártir e onde fora enterrado San Isidoro.
Empezou a tomar o seu aspecto actual trala conquista de Sevilla no 713 polos árabes. No ano 884 a fortaleza contribuíu a evitar a invasión vikinga da cidade.
Nun principio compoñíase de varios recintos, como a Casa dos Príncipes, vivendas que no século IX ían desde a Praza do Triunfo ata o Barrio de Santa Cruz.
Para levar a cabo a obra, importantes artesáns toledanos, granadinos e sevillanos foron enviados polo rei nazarí Mohamed V. Ampliouse coa vivenda dos emires no século XI e ao longo do século XII seguíuse fortificando e engadindo estancias. Un século máis tarde os almohades sumaron máis patios e pazos. .
Trala Reconquista en 1248, foi residencia do rei Fernando III, tomándose por costume o de ser hospedaxe dos sucesivos monarcas.
Afonso X O Sabio fixo as primeiras reformas creando tres grandes salóns góticos. Posteriormente Pedro I O Cruel, en 1364, decidiu construír o que se convertiu no primeiro pazo dun rei castelán que non estaba protexido tralos muros e defensas dun castelo, logrando o seu definitivo aspecto mudéxar que hoxe conserva.
Consérvanse todavía restos do antigo Pazo Islámico como o Patio do Xeso, da época previa á Reconquista. As obras comezadas por Pedro I impulsaron a posteriores soberanos a realizar máis transformacións. Nel Carlos I celebrou a súa boda con Isabel de Portugal, nunha das estancias naceu en 1848 a infanta Isabel, neta de Fernando VII.
Na actualidade , utilízase sobre todo para realizar exhibicións de obxectos de época árabe nos seus salóns, disfrutar cada verán cun concerto nocturno nos seus xardíns e gozar da súa beleza arquitectónica.
Nos xardíns do Alcázar reúnense caracteres árabes, renacentistas e modernos. Están dispostos en terrazas, de gran vexetación, multitude de laranxos e palmeiras, fontes, pavillóns… destacando os xardíns do Príncipe coa fonte de Neptuno e os Xardíns do Laranxal coa fonte do León e o Pavillón de Carlos V onde morreu o rei Fernando III.
Dende os xardíns chegamos ao Patio de Banderas, lugar onde se colocaban as bandeiras cando se hospedaba algún rei no palacio, sendo coma unha especie de Praza de Armas do Alcázar.