07 febrero 2010

Vamos a falar sobre o nacionalismo e o celtismo galego:



Debémonos retomar ata 1840 para atopar o primeiro grupo de intelectuais galegos que se unen coa finalidade de lograr o recoñecemento dunha provincia única para Galicia.

Contaron cunha importante red propagandística formada por unha quincena de periódicos que exaltaban os elementos célticos do pobo galego.



Tanto historiadores coma escritores defendian a importancia do celtismo e druidismo (a relixión dos pobos celtas) e investigaban as orixes gaélicas do idioma galego.

Un confeso revolucionario, Antolín Faraldo, dirixiu co apoio de varios xefes militares unha revolución galeguista que finalmente foi derrotada e os seus dilixentes fusilados o 26 de abril de 1846.Dende entón, esta é unha data de referencia para os movementos nacionalistas Galegos.



Pero temos que esperar casi corenta anos para que renacera de novo o espirito nacionalista da man de escritores como Manuel Murguia ou Eduardo Pondal (verdadeiros iniciadores do ideario galeguista de raiz céltica). Precisamente, Murguia funda unha tertulia ('Cova Céltica') onde se reúnen apasionados nacionalistas,todos eles estudiosos do celtismo, a arqueoloxia, a relixion...



Influido polo libro das invasións, unha serie de relatos celtas, Murguia buceaba pola arqueoloxia e tradicións galegas na busqueda dunha identidade celta.

A súa enciclopedia 'Obra Histórica de Galicia' é unha mostra. Para Murguia os Celtas eran os creadores da civilización occidental. Nos seus estudos cree atopar certas similitudes entre Galicia e entre outras nacións celtas, por exemplo similitudes entre os nomes destas nacións.



Na antigüidade críase que toda Galicia era celta, máis estaban equivocados; non só houbo pobos celtas en Galicia, senon tamén vikingos, romanos e suevos, os que fixeron posible a creación da nosa lingua (o galego).



¿Pero por que se lles da tanta importancia aos celtas?

Porque foi unha civilización tan forte que os romanos non conseguiron eliminar toda-las súas costumes e a súa cultura,facendo que se fusionaran estas duas dando lugar á cultura Galaicoromana.



O Celtismo deu lugar ao actual nacionalismo, o cal foi prohibido durante a ditadura de Franco, tivose que esperar á transición da democracia para formar un novo partido nacionalista.

Agora mesmo o nacionalismo en Galicia non está no seu mellor momento, os nacionalistas intentan fomentar o galego mediante folgas, as que non sabemos todavía se terán efecto.




Por: Natalia López e María Franco.

04 febrero 2010

Ataque a Pearl Harbor

O día 7 de decembro, situándonos no ano 1941 a aviación xaponesa atacou por sorpresa a base naval de Pearl Harbor (Hawai).
Os buques guerrilleiros atados e anclados foron un branco fácil para os 360 avións xaponeses que atacaban. Os norteamericanos sufriron un gran número de baixas e tamén de numerosas mortes, 2300 aproximadamente.
E mesmo algúns historiadores teñen suxerido que Roosevelt sabía do ataque e non fixeron nada para detelo para colocar os E.U. na guerra. A maioría das persoas pensa agora que, mentres os militares E.U. estaban conscientes do risco dun ataque xaponés, eles sabían exactamente cando e onde.

→ Basada nesta mesma historia, a película Pearl Harbor conta o máis próximo á realidade como foi a guerra de Pearl Harbor .
Película dirixida por Michael Bay. Intérpretes : Ben Affleck, Kate Beckinsale e Josh Hartnett.

: : A crise dos misís : :


A crise dos misís foi o momento da Guerra Fría no que máis cerca se estivo do enfrontamento directo entre a URSS e EEUU, e da hecatombe nuclear. As consecuencias puideron ser funestas.

Fidel Castro comezou a actuar dunha maneira que danaba os intereses dos EE.UU., a pesar de que, anos atrás, Cuba se convertira nun país con intereses comúns ós norteamericanos.

Kennedy, presidente norteamericano ata 1963, intentou nun primer momento invadir a Baía de Cochinos (a invasión de Playa Girón), no ano 61. Pero Cuba aliouse co bloque comunista e, ante a actitude americana, despregou unha serie de misís, coa axuda da URSS. Cando os avións norteamericanos se decataron do levantamento de rampas de misís, en outubro de 1962, o presidente norteamericano decretou o o broqueo de Cuba, impedindo o paso de navíos soviéticos á illa.

Tiveron lugar unhas negociacións tras as cales Kruschev, dirixente da URSS, cedeu e lles ordenou voltar ás súas naves. A URSS accedeu a retirar os misís, a cambio do compromiso por parte dos norteamericanos de non invadir a illa, e da retirada de misís similares que EE.UU. tiña despregados en Turquía. Así, a crise dos misís chegou á súa fin, sen que ningunha das potencias mostrara debilidade, e evitándose o conflicto directo.

Como consecuencia, creouse o “teléfono vermello”, liña de comunicación entre EE.UU. e a Unión Soviética, co fin de axilizar as conversacións entre ambas potencias en época de crise.

Segundo o reloxo do Apocalipse, durante a crise dos misís, estivemos a poucos minutos do fin.

NICOLÁS MAQUIAVELO


Nicolás Maquiavelo (1469-1527):Nacido y muerto en Florencia de familia noble. Se sabe de la primera época de su vida. Recibió una educación humanística, basada en el estudio de los clásicos latinos e italianos. En 1498 realiza sus primeros encargos en la Señoría florentina, al servicio de la República: secretario de la Segunda Cancillería y, después, en le consejo de los Diez de Balía. En 1499 fué encargado de misiones diplomáticas en Piombino, Forlí e Imola. Se encargó de la dirección de la guerra contra Pisa y redactó un discurso ante los Diez sobre la campaña. Se casa con Marietta Corsini,en 1501,y tienen 4 hijos,2 hombres y 2 mujeres. Fué embajador del francés Luis XII, del emperador Maximiliano y (en Urbino) de César Borgia. En 1512, Maquiavelo perdió su puesto en la secretaría de estado. Las tropas de Ramón Folch de Cardona habían ocupado la Toscana y el 31 de agosto Sorderini huye de Florencia. Al día siguiente se celebra la restauración de los Médicis en el poder. Por dos decisiones el 7 y el 10 de noviembre cesa en su cargo de secretario de los Diez. Es encarcelado y torturado por sospechoso de la conjura de Bóscoli contra los Médicis. Tras ser liberado se retiró con su mujer y cuatro hijos a Albergaccio, cerca de San Casciano y Florencia. En una famosa carta que dirigió al representante florentino en Roma, Francesco Vettori (10/12/1513), describe la vida, más bien rústica, que llevaba: después de pasar el día cazando y charlando con los labriegos del lugar, dedicaba las veladas a escribir y leer historia. Le comunicó también la finalización del tratado De Principatibus, escrito en una interrupción de su Discursos sobre la primera década de Tito Livio. Finalmente recuperó parte del favor perdido y en 1520 recibió el encargo de escribir la historia de Florencia. El puesto de cronista está integrado en la Señoría pero es secundario. Dedicó esta obra, Istorie fiorentine, a Julio de Médicis, que había ascendido al trono pontificio con el nombre de Clemente VII. Seis años más tarde le confió el papa la inspección de las fortificaciones de Florencia. En 1527, año convulso para los territorios italianos, en el que las tropas de Carlos V saquean Roma, los Médicis huyen de Florencia y los sustituye un gobierno del partido aristocrático. Maquiavelo no fue considerado lo bastante hostil a los Médicis para seguir ocupando el cargo. Enfermo de pena, según se dice, por el giro de los acontecimientos, murió el 21 de junio de ese año.
Maquiavelo es un pensador, pero sin un sistema filosófico concreto, un humanista con nostalgia de la grandeza de la antigua Roma; patriota, sin principios éticos y oportunista.Maquiavelo está en el extremo opuesto de los idealistas. No se distinguió ni por su amor ni por su respeto a sus semejantes. Procurar el bien moral o material del pueblo quedaba relegado frente al objetivo de afianzar el poder del déspota. Los dos valores centrales del Renacimiento: racionalidad y libertad se aplican también a la visión renacentista de la sociedad y del pensamiento. El progreso en la historia depende de la acción del hombre y no de la intervención divina. Para pensadores como Pico y Campanella el hombre es capaz de construir racionalmente una sociedad de seres libres e iguales: el orden político ha de ser el reflejo de estos valores. Maquiavelo rechazó cuanto fuera idealismo y teoría y aplicó el sentido práctico. La política nada tenía que ver con la moral, la ética o la religión.