: : A crise dos misís : :

A crise dos misís foi o momento da Guerra Fría no que máis cerca se estivo do enfrontamento directo entre a URSS e EEUU, e da hecatombe nuclear. As consecuencias puideron ser funestas.

Fidel Castro comezou a actuar dunha maneira que danaba os intereses dos EE.UU., a pesar de que, anos atrás, Cuba se convertira nun país con intereses comúns ós norteamericanos.

Kennedy, presidente norteamericano ata 1963, intentou nun primer momento invadir a Baía de Cochinos (a invasión de Playa Girón), no ano 61. Pero Cuba aliouse co bloque comunista e, ante a actitude americana, despregou unha serie de misís, coa axuda da URSS. Cando os avións norteamericanos se decataron do levantamento de rampas de misís, en outubro de 1962, o presidente norteamericano decretou o o broqueo de Cuba, impedindo o paso de navíos soviéticos á illa.

Tiveron lugar unhas negociacións tras as cales Kruschev, dirixente da URSS, cedeu e lles ordenou voltar ás súas naves. A URSS accedeu a retirar os misís, a cambio do compromiso por parte dos norteamericanos de non invadir a illa, e da retirada de misís similares que EE.UU. tiña despregados en Turquía. Así, a crise dos misís chegou á súa fin, sen que ningunha das potencias mostrara debilidade, e evitándose o conflicto directo.

Como consecuencia, creouse o “teléfono vermello”, liña de comunicación entre EE.UU. e a Unión Soviética, co fin de axilizar as conversacións entre ambas potencias en época de crise.

Segundo o reloxo do Apocalipse, durante a crise dos misís, estivemos a poucos minutos do fin.

NICOLÁS MAQUIAVELO

Nicolás Maquiavelo (1469-1527):Nacido y muerto en Florencia de familia noble. Se sabe de la primera época de su vida. Recibió una educación humanística, basada en el estudio de los clásicos latinos e italianos. En 1498 realiza sus primeros encargos en la Señoría florentina, al servicio de la República: secretario de la Segunda Cancillería y, después, en le consejo de los Diez de Balía. En 1499 fué encargado de misiones diplomáticas en Piombino, Forlí e Imola. Se encargó de la dirección de la guerra contra Pisa y redactó un discurso ante los Diez sobre la campaña. Se casa con Marietta Corsini,en 1501,y tienen 4 hijos,2 hombres y 2 mujeres. Fué embajador del francés Luis XII, del emperador Maximiliano y (en Urbino) de César Borgia. En 1512, Maquiavelo perdió su puesto en la secretaría de estado. Las tropas de Ramón Folch de Cardona habían ocupado la Toscana y el 31 de agosto Sorderini huye de Florencia. Al día siguiente se celebra la restauración de los Médicis en el poder. Por dos decisiones el 7 y el 10 de noviembre cesa en su cargo de secretario de los Diez. Es encarcelado y torturado por sospechoso de la conjura de Bóscoli contra los Médicis. Tras ser liberado se retiró con su mujer y cuatro hijos a Albergaccio, cerca de San Casciano y Florencia. En una famosa carta que dirigió al representante florentino en Roma, Francesco Vettori (10/12/1513), describe la vida, más bien rústica, que llevaba: después de pasar el día cazando y charlando con los labriegos del lugar, dedicaba las veladas a escribir y leer historia. Le comunicó también la finalización del tratado De Principatibus, escrito en una interrupción de su Discursos sobre la primera década de Tito Livio. Finalmente recuperó parte del favor perdido y en 1520 recibió el encargo de escribir la historia de Florencia. El puesto de cronista está integrado en la Señoría pero es secundario. Dedicó esta obra, Istorie fiorentine, a Julio de Médicis, que había ascendido al trono pontificio con el nombre de Clemente VII. Seis años más tarde le confió el papa la inspección de las fortificaciones de Florencia. En 1527, año convulso para los territorios italianos, en el que las tropas de Carlos V saquean Roma, los Médicis huyen de Florencia y los sustituye un gobierno del partido aristocrático. Maquiavelo no fue considerado lo bastante hostil a los Médicis para seguir ocupando el cargo. Enfermo de pena, según se dice, por el giro de los acontecimientos, murió el 21 de junio de ese año.
Maquiavelo es un pensador, pero sin un sistema filosófico concreto, un humanista con nostalgia de la grandeza de la antigua Roma; patriota, sin principios éticos y oportunista.Maquiavelo está en el extremo opuesto de los idealistas. No se distinguió ni por su amor ni por su respeto a sus semejantes. Procurar el bien moral o material del pueblo quedaba relegado frente al objetivo de afianzar el poder del déspota. Los dos valores centrales del Renacimiento: racionalidad y libertad se aplican también a la visión renacentista de la sociedad y del pensamiento. El progreso en la historia depende de la acción del hombre y no de la intervención divina. Para pensadores como Pico y Campanella el hombre es capaz de construir racionalmente una sociedad de seres libres e iguales: el orden político ha de ser el reflejo de estos valores. Maquiavelo rechazó cuanto fuera idealismo y teoría y aplicó el sentido práctico. La política nada tenía que ver con la moral, la ética o la religión.

O CONGRESO DE VIENA

Despois da turbulencia causadas polas guerras napoleónicas, os monarcas máis importantes de Europa reuníronse en Viena, baixo o liderado das potencias victoriosas: Austria, Gran Bretaña, Prusia e Rusia, onde realizou un congreso para solucionar os moitos problemas internacionais.

Gobernantes foron soberanos no Congreso e representantes plenipotenciários dos príncipes espoliase ou estados que solicitaron o retorno dos seus dominios.
O Congreso ten comezo en outubro de 1814 e entre festas e recepcións durou ata o 8 de xuño de 1815, cando asinou a Acta Final. Alén do Tsar Alexander I de Rusia, os máis importantes foron :

METTERNICH

Político e diplomático austriaco, unha das máis importantes figuras da política europea del periodo comprendido entre 1814 y 1848.

Foi nombrado ministro de Asuntos Exteriores e canciller tras as derrotas infligidas a Austria polo ejército francés.

Metternich despreciaba igualmente o liberalismo, o nacionalismo e a revolución. Seu sistema de goberno ideal era unha monarquía que compartiera o poder coas clases sociales tradicionalmente privililixadas.

TALLEYRAND:

Talleyrand foi un político e diplomático francés.

Serviu como ministro de Exteriores de Napoleón, pero deixou o emperador para apoiar a restauración da monarquía francesa.

Aínda que a Francia foi arruinada por guerras napoleónicas e foi derrotada pola Gran Bretaña e os seus aliados, logrou recuperar un pouco do prestixio do seu país no Congreso de Viena.

Entre os temas máis importantes destacan:

A RESTAURACIÓN. A ALIANZA

Fieis ao principio de solidariedade entre reis, os monarcas ruso (ortodoxo), austríaco (católico) e prusiano (protestante), que se consideraban a si mesmos reis pola "Graza de Deus", asinaron o Pacto da Santa Alianza. Tratábase dun documento que, invocando os principios do cristianismo, pretendía sustentar as relacións internacionais mediante unha serie de máximas relixiosas como a "eterna relixión de Deus salvador". Inglaterra non subscribiu devandito texto, pero promoveu unha "Cuádrupe Alianza" que se fundamentou nos seguintes extremos:

• O compromiso de manter status territorial vixente.


• Extremar a vixilancia para detectar e sufocar as iniciativas revolucionarias liberais.


• Celebrar periodicamente congresos ou reunións co fin de actualizar as pautas a seguir.


• Crear unha forza armada lista para intervir en caso de necesidade.

A Cuádrupla transformouse en Quinta Alianza en 1818. Esta incorporou a Francia como novo integrante e interveu en Nápoles e España (1823) co obxectivo de sufocar as experiencias liberais que estaban a ter lugar nos devanditos países. Os aliados proxectaron mesmo intervir en América co obxectivo de restablecer a autoridade do rei de España nos novos estados independizados recentemente desta, pero atopáronse coa frontal oposición dos Estados Unidos de América cuxo presidente Monroe, en 1823, proclamando a política de "América para os americanos", deixou ben explícito o seu rexeitamento a calquera tipo de intervención europea no continente.

A Enciclopedia de Diderot e D´Alambert.

Ten a súa aparicion entre os anos 1751-1772 con un conxunto de 17 libros editados en París,Francia,por Denis Diderot e Jean Le Rond d´Alambert para difundir as ideas da Ilustracion francesa.De feito a filosofía que difunde identifícase co afán de crítica, ou de aplicar a «luz» da razón, a todos os campos do saber, en especial a aqueles en que se pon de manifesto de forma máis directa a concepción político-social e relixiosa da época.

A diferenza fundamental entre as enciclopedias antigas e as modernas está en que aquelas perseguen conservar os coñecementos dunha época e estas máis ben difundilos; unhas e outras, no entanto, manteñen a característica común da falta de orixinalidade.

Diderot pediu a colaboración de d´Alembert, quen se encargou de redactar o Discurso preliminar. Nel d´Alembert presenta a Enciclopedia como un sistema de todos os coñecementos humanos; ao ser estes inabarcables, busca unha maneira de representalos en síntese e, para iso, segue a clasificación da «árbore do chanceler Bacon», que divide a actuación das facultades intelectuais e fabrís do home en facultades de memoria, razón e imaxinación.

O primeiro volume aparece en 1751; a súa publicación suspenderase en 1752, tras a publicación do segundo volume, e en 1759, cando d´Alembert retírase do proxecto e suprímense os permisos de publicación concedidos. A partir desta data, publicados sete volumes, Diderot prosegue só a edición de dez volumes de texto e catro de índices ata 1765 e, posteriormente, catro volumes máis de índices ata 1772. Colaboran na obra Rousseau, Voltaire, Duclos, Holbach, Quesnay, Turgot, Toussaint e outros escritores e philosofos ilustrados.

A Enciclopedia foi considerada pola historia como o aparador das ideas da ilustración francesa e unha das obras máis libres do espírito humano.

Diderot:

Foi un dos creadores da enciclopedia e filósofo francés, tamén autor de novelas, ensaios, obras de teatro e crítica artística e literaria. Diderot naceu en Langres o 5 de outubro de 1713 e estudou cos xesuítas. En 1734 trasladouse a París e viviu dez anos como titor mal pago e escribindo para outros escritores. A súa primeira obra importante, publicada anonimamente, foi Pensamentos filosóficos (1746), onde explica e afirma a súa filosofía deísta.

En 1747 recibiu a invitación de editar unha tradución francesa da Cyclopaedia inglesa de Ephraim Chambers. Diderot, en colaboración co matemático Jean lle Rond Alembert, converteu este proxecto nunha inmensa obra de nova redacción que abarcaba 35 volumes, Enciclopedia ou dicionario razoado das artes e os oficios.Diderot empregou a Enciclopedia como unha poderosa arma de propaganda contra a autoridade eclesiástica, a superstición, o conservadurismo e a orde semifeudal da época. En consecuencia, Diderot e os seus colaboradores convertéronse no albo das críticas clericales e reais.

A abundante obra de Diderot inclúe as novelas A relixiosa (1796), unha crítica da vida conventual, O sobriño de Rameau (1761), unha sátira da sociedade contemporánea e o seu hipócrita moral, traducida ao alemán por Goethe, e Jacques o fatalista (1796), onde analiza a psicoloxía do libre albedrío e o determinismo. Cartas sobre cegos para uso dos que ven (1749), trata de como aprenden os cegos, mentres que o diálogo dramático-filosófico O soño de D'Alembert (1830) contén as súas teorías materialistas.Póstumamente, entre outras obras, publicouse unha das súas máis inquietantes consideracións: O paradoxo do comediante (1830).

Diderot gozou do mecenado ilustrado da raíña Catalina a Grande de Rusia e exerceu unha notable influencia noutros pensadores da ilustración en Europa. Morreu en París o 30 de xullo de 1784.

Jean Le Rond d´Alambert:

Naceu en París en 1717 e morreu tamen nesta cidade en 1783.Físico,matemático e filósofo francés.As suas precoces publicacións sobre calculo integral valeronlle para ingresar na Academia das Ciencias de París cando tiña 24 anos.

Xunto con Diderot dirixiu a Enciclopedia,compendio do saber do seu tempo que deu nombre a este tipo de obras asta os nosos días; o propio D´Alambert redactou en 1751 o "Discurso preliminar",no cal apuntaba o enfoque xeral da obra, ligado a filosofía das "Luces".

Tamén foi creador doutras obras como "Tratado de dinámica" (1743), que deu pé a "Tratado del equilibrio y movimiento de los fluidos" (1744); "Investigaciones sobre la precesión de los equinoccios" (1749).

O seu pensamento resulta unha síntesis entre o racionalismo e o empirismo, que subliña a unidade do saber e a fé no progreso da humanidade a través das ciencias,unificadas por unha filosofía desprendida de mitos e creencias trascendentais, unificadora dos diversos saberes, sistema racional das relacións entre principios e fenómenos, vendo en estes últimos o funcionamento do coñecemento.

LA SOMBRA DEL ÁGUILA : : : ARTURO PÉREZ-REVERTE

Arturo Pérez-Reverte (Cartaxena, 1951), licenciado en Periodismo, corresponsal de guerra e novelista, exerceu como reporteiro durante máis de 20 anos. En 1986 comezou a súa carreira como escritor, sendo a súa obra máis célebre a colección das aventuras do Capitán Alatriste. Actualmente, forma parte da Real Academia Española.

La sombra del águila está ambientado na Rusia de 1812, durante a Campaña Rusa de Napoleón (coñecida como A Guerra Patriótica), na que o caudillo francés se dispuña a conquistar Moscú, e cando as ideas revolucionarias francesas comezaran a súa extensión por Europa. Sen embargo, os rusos queimaron a cidade e, debido ó frío e á fame, os franceses víronse obrigados a retirarse. Este episodio é fundamental na historia de Napoleón, xa que significou a súa derrota e implicaría o seu posterior desterro á illa de Elba.

Este relato narra unha historia ficticia, inspirada en feitos reais, na que un batallón de españois -o 326 de Línea- do exército napoleónico (A Grande Armée) decide fuxir, rendirse ante os rusos. Sen embargo, Napoleón interpretaría o avance dos soldados como un acto de heroicidade, e decidiría premialos por iso. Finalmente, só algúns dos soldados españois conseguen fuxir da batalla e regresar á súa patria.

A historia cóntase en primeira persoa, dende a ironía e o humor, aínda sendo un relato tráxico. Non hai realmente personaxes principais, pero sí unha boa descripción da situación na que se atopan os militares. La sombra del águila trata temas como a dor e sufrimento dos soldados ante a ambición dos gobernantes, xunto co patriotismo, a nostalxia, a morte (os que caen para salvar ó resto) e, evidentemente, a guerra, incitando á reflexión sobre temas desta índole.

Beatriz L. S. - 1º bach. C

A Revolta dos animais

Resume:

Os animais da granxa do señor Jones non están de acordó coa súa forma de vida. Unha noite que o seu dono se esquece de darles de comer, os animais, encabezados polos porcos, producen una revolta. Rematan expulsando aos seus amos e crean o seu propio sistema político basado en 7 mandamentos. Ao principio a revolta é todo un éxito, os animais traballan para si mesmos e a granxa prospera. De entre os porcos, encargados da administración, aparecen 2 xefes: Snowball e Napoleón. Pero entre eles comeza a haber enfrontamentos ata que Napoleón expulsa a Snowball da granxa lanzándolle os seus cans. Napoleón erixese como líder e mantén aos animais baixo as súas regras; sen embargo pouco a pouco comeza a incumprir todos os mandamentos comportándose como os homes. Ata que ao final, durante una pelexa entre homes e porcos , o resto dos animais da granxa se decatan de que son iguais.

Comentario Crítico

A revolta dos animais é unha alegoría que representa a Revolución Rusa , onde Orwell satiriza o réxime zarista a través da personificación dos animais. O cerdo maior representa a Karl Marx e o señor Jones ao tsar Nicolás II de Rusia. O porco Napoleón representa a Stanlin poisa o igual ca él ,acada a prosperidade pero para o seu beneficio e restrinxe a liberdade dos outros animais. Snowball representa a Trotsky (o creador do exército vermello) igual que Snowball acaba fuxindo da granxa Trotsky faino da URSS e todos os que non están de acordó co réxime son acusados de Trotskistas. Boxer o cabalo convencido de que debe traballar máis representa ao proletariado. As ovellas analfabetas,representan ao campesiñado. Os cans coa súa brutalidade representan á policía e por último, o burro Benxamín representa aos intelectuales da época mostrándose en contra das intencións dos porcos.

O autor

Geroge Orwell é o pseudónimo do escritor inglés Eric Arthur Blair, nacido na India, o 25 de xuño de 1903 e finado na cidade de Londres o 21 de xaneiro de 1950, é recoñecido como un dos mellores ensaístas do século XX, se ben cobra especial relevancia no campo da ficción narrativa como autor de novelas fundamentais da literatura contemporánea: Animal Farm (A Revolta dos animais) e Nineteen Eighty-Four (1984).

Elena Vilarín Seivane 1º BAC-C

RESUMO E PERSONAXES:

Desenvólvese en Inglaterra na segunda metade do século XIX, época da Segunda Revolución Industrial, nela pódese ver reflectido a vida dos obreiros.

Gradgind tenia un bo amigo chamado Bounderby, banqueiro e empresario moi respectado na cidade que co paso do tempo fíxose un home importante cheo de fortuna,ao longo da historia Brounderby conta todo o que tubo q facer para acabar sendo unha persoa importante.Ceci é unha nena,o seu pai abandonouna e Gradgind ofreceu á nena formarse cos seus fillos a cambio de que deixase o circo para sempre, ao que esta acepto. Ao principio penso en deixar todo e volver ao circo,pero nunca o chegou facer,ao final acábase acostumbrando na súa nova vida. Esteban Blackpool era un obreiro de 40anos que traballa nunha fabrica de Coketown. Mantiña unha vella e amizade con Raquel, a súa amada. Con todo non podía ter unha relación con ela debido a que aínda estaba casado, aínda que nin sequera vivía coa súa esposa, a cal aparecía cando quería diñeiro. Esteban desexaba divorciarse dela pero era imposible para el xa que tan só había unha forma e era demasiado custosa. Luisa(a filla de Gradgind )se casa con Bounderby,non por amor. O seu irmán, Tomas, é un mozo moi intelixente que traballa e vive con Bounderby e é unha persoa egoísta . Trama un roubo ao banco do seu cuñado e implica a Esteban, facendo crer a todo o mundo que é o culpable do roubo. Mentres a súa irmá trátalle con agarimo, faille favores e mesmo lle presta diñeiro,pero o é moi malo. Santiago Harthouse, deputado do senado acaba por establecer unha boa relación con todos eles, ata tal punto que se namora de Luisa, mesmo se declara a ela, ela vaise correndo a dicirlle ao pai o infeliz o pai pídelle perdon pola súa mala educacion. O señor Bounderby, marido desta, enfádase moito e ameaza con que se Luisa non volve á súa casa nun día, non lle permitirá volver ela non quere volver e queda en casa cos seus pais.

Logo, Dickens cóntanos a vida dos obreiros, onde todo xira ao redor de Esteban,ten problemas cos seus compañeiros xa que todos eles están de acordo con unirse e formar sindicatos para loitar contra as inxustizas ás que son sometidos na fábrica pero Esteban quere unirse pola promesa que lle fixo a Raquel. Isto fai que sexa o único obreiro ao que non falan, que marxinan, que insultan e que miran mal. Aínda por riba, Bounderby despediulle por un arrebato de enfado.Esteban era o único obreiro que nunca se queixaba, que facía todo o que lle mandaban e máis.Con todo isto marcha a Coketown (cidade na que vivía).

Mais tarde regresa Estaban para aclarar o asunto do roubo do banco, é entón cando se demostra a súa inocencia e a culpabilidade de Tomas, ao cal querían levarlle á policía, a pesar de que el culpa á súa irmá de terse que ir, ela e o seu pai non o permiten e déixanlle marchar a América a empezar outra vida e deixar as cousas máis acougadas na cidade. Ao final logra perdoar á súa irmá.

CRÍTICA:

En xeral gustoume o libro, o autor sabe como mostrar as condicións sociais da Inglaterra da segunda metade do século XIX Mostra as penosas condicións de vida dos obreiros e a vida dos empresarios

AUTOR:Charles Dickens

Nacemento 7 de febreiro de 1812 Portsmouth Defunción 9 de xuño de 1870 (58 anos) Gad's Hill Place, Higham, Kent, Pseudónimo Bozifer Ocupación Novelista Nacionalidade Inglesa Período Século XIX Movementos Literatura victoriana DesplegarInfluido por Henry Fielding, Oliver Goldsmith, Tobias Smollett, Victor Hugo, Hans Christian Andersen, Miguel de Cervantes, William Shakespeare Charles John Huffam Dickens (Portsmouth, Inglaterra, 7 de febreiro de 1812 ? Gadshill Place, Inglaterra, 9 de xuño de 1870) foi un famoso novelista inglés, un dos máis coñecidos da literatura universal, e o principal da era victoriana. Soubo manexar con mestría o xénero narrativo, con humor e ironía, e unha aguda e álxida crítica social. Na súa obra destacan as descricións de xentes e lugares, tanto reais como imaxinarios. Utilizou en ocasións o pseudónimo Boz Críticas posteriores, talles como as de George Gissing e G. K. Chesterton, defenderon e aclamaron o seu dominio da lingua inglesa como inigualable, os seus personaxes como creativos e inesquecibles e en gran parte a súa sensibilidade social como poseyente. No entanto, tamén recibiu críticas dos seus mellores lectores, George Henry Lewes, Henry James, e Virginia Woolf entre eles, os cales achacaron certos defectos ás súas obras, como o sentimentalismo efusivo da súa prosa, acontecementos irreais e personaxes grotescos.A popularidade das súas novelas e relatos curtos durante a súa vida e no presente é facilmente demostrada polo feito de que ningunha se deixou de publicar. Dickens escribiu novelas por entregas, o formato usual na ficción na súa época, pola simple razón de que non todo o mundo tiña os recursos económicos necesarios para comprar un libro, e cada nova entrega das súas historias era esperada con gran entusiasmo polos seus lectores, nacionais e internacionais. Dickens é actualmente e como o foi sempre, admirado por escritores en todas partes como un ídolo literario.

Andrea Alén Gamallo

IMPERIALISMO

O imperialismo é unha actitude adoptada por un estado para pretender colocarse por encima doutros estados ou comunidades. O imperialismo moderno adoita referirse á actitude dalgunhas potencias, principalmente europeas, desde a Idade Moderna ata o proceso de descolonización tras a Segunda Guerra Mundial; e máis especificamente, mesmo co nome Era do Imperialismo, utilizado pola historiografía, ao período que vai de 1871 a 1919, en que se produciu unha verdadeira carreira para construír imperios, principalmente coa chamada repartición de África.

Diferentes acepcións do termo

O imperialismo pódese entender como o dominio que exercen as nacións máis poderosas sobre outras máis débiles. Pero xeralmente denomínase imperialismo ao proceso de expansión económica que tivo lugar en Europa a mediados do século XIX, sobre todo a partir de 1870, e este foi coñecido como imperialismo librecambista. Durante este período, moitos países europeos, especialmente Gran Bretaña, estendéronse, primeiro de forma non oficial e máis tarde anexionando territorios e formando colonias en África, Asia e o Pacífico. Esta expansión foi consecuencia da procura fóra de Europa de mercados e materias primas para a revolución industrial e deuse ata o comezo da Primeira Guerra Mundial, en 1914 e permaneceron os seus vestixios ata a descolonización, nos anos 60. A partir de finais do século XIX o imperialismo caracterizouse sobre todo pola dominación económica imposta polas potencias sobre nacións máis pobres, xa que a dominación política cada vez foi máis posta en dúbida, a comezos do século XX e durante a segunda posguerra nos países subdesenrrolados xurdiron movementos nacionalistas que moitas veces acabaron a colonización doutras potencias sobre eles, nese sentido débese dicir que na actualidade a prepotencia dos países máis poderosos verifícase máis no terreo económico que no político. No entanto, nos albores da chamada II Guerra Mundial, comézase a usar a denominación de "imperialismo" para referirse a dúas novas potencias, máis tarde enfrontadas na chamada Guerra fría; son a Unión Soviética e Estados Unidos. Neste sentido, unha famosa cita do líder político inglés así Winston Churchill, acerca dos vencedores no conflito armado: "A historia escríbena os vencedores"; no entanto, xurdirían diversas correntes de opinión e movementos sociais de distinto signo político ou ideolóxico que manterían posicións críticas ou abertamente contrarias á visión predominante. A finais do século pasado e comezos deste (XXI) imponse as posicións Norteamericanas; a preponderancia económica dos EEUU, leva ademais un predominio cultural, encabezado por industrias do entretemento como a cinematográfica e a musical. Este predominio económico-cultural, unida á publicitaria e de consumo, valorouse por algúns sectores ideolóxicos como un tipo de colonialismo cultural, mentres que no campo político, cualificouse como imperialista a política exterior de Estados Unidos, e o seu intervencionismo en diversos conflitos, sempre desde voces ideolóxicamente críticas coa liña política estadounidense, sendo esta unha acepción moderna estritamente ideolóxica dun termo cuxo significado máis clásico cínguese a formas de dominio no seu sentido máis estrito.

Causas:

Económicas

A crise de 1873 provocou o descenso dos prezos, e con iso o proteccionismo, é dicir, a protección dos produtos propios de cada país prohibindo a entrada de artigos estranxeiros ou gravándoos con impostos. Isto deu lugar á necesidade de atopar novos mercados que non estivesen controlados por devandito sistema. Por outra banda, potencias capitalistas europeas como Inglaterra, Países Baixos e Bélxica necesitan dar saída ao seu excedente de capital e fano investíndoo en países doutros continentes establecendo préstamos, implantando ferrocarrís, instalando portos, etc. Ademais estes países necesitan buscar materias primas para as súas industrias xa que xa empezan a esgotarse ou a escasear en Europa.

Demográficas

En Europa, entre 1850 e 1914, produciuse un espectacular aumento demográfico, chegando mesmo a duplicarse a súa poboación, polo que nalgúns países empezaban a escasear os recursos. Gran parte da poboación, uns 40 millóns de europeos, non tiña outra saída que marcharse ás colonias do seu respectivo país xa que non contaban con traballo nin con alimentos suficientes para abastecerse todos e cambiaron a súa residencia en busca de riquezas e mellores condicións.

Ideolóxicas

As potencias europeas queren expandirse máis aló do vello continente e para iso utilizan a relixión como pretexto. Por iso moitos europeos márchanse para cristianizar aos indíxenas encabezados pola Igrexa, coa súa misión evanxelizadora, xa que gran parte da sociedade consideraba que tiñan a responsabilidade de achegar os seus avances aos demais pobos, aínda que isto non significase mellorar a súa situación.

Darwinismo social

Adoptado polos imperialistas, sobre todo en Inglaterra, para escusar as súas actuacións. Tras coñecer as recentes teorías de Darwin sobre a evolución das especies por selección natural, sostiñan que, do mesmo xeito que as distintas especies ou razas, as sociedades máis avanzadas tiñan dereito a imporse e a seguir crecendo aínda que fose á conta das máis inferiores ou atrasadas.

Científicas

Existía un forte interese por descubrir e analizar novas especies de animais e plantas, coñecer novos territorios e realizar investigacións de todo tipo. Isto fai que moitos científicos desexen progresar, lanzándose á aventura conseguindo a cambio grandes avances en campos como a bioloxía ou a botánica.

Técnico- políticas

Algúns políticos queren facer esquecer rapidamente as súas derrotas conseguindo novos territorios. A navegación tamén foi un factor importante xa que os barcos de vapor, agora capaces de chegar moito máis lonxe, necesitan dispor de puntos costeiros por todo o mundo para poder repor as existencias de carbón, polo que cando o establecemento destes pasou a mans do estado, en lugar de limitarse a devandito punto, este tentou controlar cada vez máis territorio. Alí onde se teña un predominio político terase o predominio dos produtos, un predominio económico.

Militares

Como en Europa cesaron a maioría de conflitos bélicos, os soldados dos distintos exércitos necesitan actuar noutros territorios e por iso aproveitan a expansión colonial das empresas para servir de novo ao seu país.

O PROBLEMA DOS BALCÁNS

Durante 1912 e 1913 houbo dúas guerras nos Balcáns. Na primeira enfrontáronse Serbia, Bulgaria e Grecia contra os otománs; na segunda, Serbia, Grecia e Turquía contra Bulgaria.

O conflito mundial estalou na península dos Balcáns. Isto, porque o Imperio Otomán, que se acaba en decadencia, posuía nela unha franxa desde Constantinopla ata o Adriático, sendo o resto do territorio un complexo mapa de estados de distinta entidade política, como Grecia, Rumania, Bulgaria, Serbia e Bosnia Herzegovina. Este último Estado pertencía ao Imperio Otomán, pero estaba administrado por Austria desde 1878. Ao Imperio Austrohúngaro pertencían, pola súa banda, Croacia e Eslovenia. Serbia era o punto de conflito de todo este conxunto. Durante 1912 e 1913 houbo dúas guerras nos Balcáns.

Na primeira enfrontáronse Serbia, Bulgaria e Grecia contra os otománs; na segunda, Serbia, Grecia e Turquía contra Bulgaria. Desta maneira, os países axudábanse segundo como se organizasen as alianzas, e a guerra era sempre unha posibilidade latente. O 28 de xuño de 1914 foi asasinado, en Saraievo (capital de Bosnia), o archiduque Francisco Fernando, herdeiro ao trono austriaco, por un membro do partido secreto panserbio Unión ou Morte, de forte carácter nacionalista e que actuaba apoiado por Serbia. O goberno austriaco, co apoio de Alemaña, enviou un ultimato a Serbia, co fin de que ese Estado permitise a investigación dos feitos. Pero Serbia, apoiada por Rusia, negouse a esta petición, por considerala unha intromisión nos seus asuntos internos. Así, o 28 de xullo, Austria-Hungría declarou a guerra a Serbia. Rusia, para axudar a Serbia, mobilizou as súas tropas cara ás fronteiras alemá e austriaca, polo cal Alemaña declarou a guerra a Rusia, o 1 de agosto de 1914, e a Francia, o 3 de agosto. O 6 de agosto Serbia declarou formalmente a guerra a Alemaña, e Austria-Hungría fíxoo respecto de Rusia; finalmente, o 11 e 12 de agosto, Francia e Inglaterra, pola súa banda, romperon as hostilidades con Austria-Hungría. A invasión das tropas alemás a Bélxica, provocou que Inglaterra (que era aliada de Francia no Triplo Acordo) entrase tamén á guerra. O 6 de agosto, Serbia declarou formalmente a guerra a Alemaña e Austria-Hungría fixo o mesmo con Rusia.

O movemento obreiro