O Imperialismo: o incidente de fachoda

O Incidente de Fachoda ou Crise de Fachoda, é o nome co que se coñecen os episodios que tiveron lugar entre 1898 e 1899, cando Francia e Gran Bretaña decidiron contruír liñas de ferrocarril destinadas a conectar as súas respectivas colonias africanas; Francia de oeste a leste e Gran Bretaña de norte a sur. A pequena cidade de Fachoda, en Sudán, situada onde as duas liñas se cruzaban, convértese no escenario da confrontación entre franceses e ingleses. Para abrir camiño e defender as súas posicións os franceses enviaron dende o Oeste un exército ao mando do comandante Marchand, mentres que os británicos fixeron o mesmo con tropas incorporadas dende Exipto ao mando do xeneral Kitchener.

A situación bélica no plano naval era favorable para Gran Bretaña, que contaba coa mariña de guerra mellor armada do mundo mentres a frota de guerra francesa non tiña unha boa organización e posuía unha menor potencia nos seus barcos. Certamente o exército francés era entón máis numeroso e mellor armado que o británico, pero este factor era de escasa importancia en caso dunha guerra colonial lonxe da metrópole, onde era indispensable contar cun grande apoio naval para transportar tropas.

A superioridade naval británica foi considerada polos políticos franceses como un elemento disuasivo moi importante, o cal xerou que o goberno francés ordenase ás súas tropas a retirada o 3 de novembro de 1898, dando fin ao incidente. Xunto con isto, diversos políticos franceses como o ministro de asuntos exteriores, Théophile Delcassé, consideraran que para os intereses de Francia era máis conveniente contar co apoio de Gran Bretaña en caso de guerra con Alemaña, e non desexaban danar unha posible alianza só por causa dun lugar de África onde Francia chegara tarde.

A GUERRA DAS TRINCHEIRAS

A Primeira Guerra Mundial comenzou no ano 1914 có asesinato do archiduque Francisco Fernando de Austria - Hungría. A etapa que antecede á Guerra das Trincheiras foi a Guerra de Movementos, na que a igualdade de forzas levou a un estancamento das tropas,feito que deu o inicio a Guerra de Trincheiras no ano 1915 e que durou ata 1917, cando Estados Unidos uniuse ó exército aliado. Esto provocou unha nova estratexia de combate por parte dos aliados: a segunda guerra de movementos, que deu fin a este enfrontamento. Os aliados habían ganado a guerra.

Os exércitos levantaron unha barreira de armados,para impedir o avance do inimigo,e protexíases en gabias escavadas,as trincheiras, na que os soldados vivían apiñados entre ratas,o frío intenso, a humidaded e o fango.

Durante esta etapa, usábanse elementos como gases asfixiantes, metralladoras e aramados provocando unha gran cantidade de mortos.

A fins do inverno de 1916, os alemáns concentraron todo o seu poder bélico na fronte de Verdún, o bastión máis poderoso da defensa francesa. Sucedéronse catro meses de ataques ininterrompidos, pero os franceses resistiron os embates ata que o exército alemán decidiu por fin á ofensiva. Por desgraza, para ese entón xa morreran 275 mil soldados franceses e 240 mil alemáns.

No verán de 1916, os aliados volveron atacar nunha contraofensiva ao longo do río Somme. No entanto, a pesar de introducir o tanque como nova arma de combate, non puideron romper as filas inimigas. Así, a guerra de trincheiras transformouse nunha matanza que só nos primeiros 16 meses custou a Francia preto de 600 mil homes, e non se albiscaba unha pronta solución.

Centenario de la CNT

No 2010 cumplese un siglo de existencia da CNT (Confederación Nacional do Traballo). É o centenario dun pobo e a inestimable loita de miles de persoas,para construir unha sociedade antiautoritaria e solidaria.
O día 1 de novembro de 1910, no local barcelonés do Círculo de Velas Artes, quedou constituída a CNT (confederación Nacional do Traballo). Esta organización foi herdada da rexión Española na 1º internacional e naceu do Movemento obreiro como o primeiro sindicato neste país.A CNT fíxose depositaria da rebeldía popular, que se opón o poder a longo prazo,e avanzou grazas a liberdade, a xustiza, a igualdade, a dignidade e o progreso. Esta organización era independente económica, política e relixiosamente falando, por iso, como condición indespensable para mellorar as condicións de vida dos traballadores ata rematar ca explotación, esta organización (CNT) comenzou unha actividade anarcosindicalista, conseguindo así un legado moi poderoso para a sociedade actual, xa que grazas a ese acto, conseguimos a xornada de oito horas, a igualdade da muller, o feminismo, o amor libre e moitas outras cousas , que teñen lugar cando o comunismo liberario se convertiu no modelo de vida cotián dos territorios liberais.O pobo seguiu defendendo os principios do anarcosindicalismo (independencia, autonomía, federalismo…) nos asuntos obreiros, a través de folgas, manifestacións durante a dictadura, hasta que se acabou e o movemento obreiro reconstrueu a CNT. Esta organizou o avance do movemento obreiro, unha vez máis, e producirón a reacción do capitalismo, esta vez apoiado no estado democrático e o equipo institucional, pero o éxito sindical da CNT foi reprimido politicamente. A isto unironse campañas de silencio e a difamación nos medios de comunicación, provocando danos no movemento obreiro do país. A presencia anarcosindicalista provocou a pérdida dalgúns dereitos que xa obtivéramos anteriormente, por mor Da Corrupción Sindicalista (oficialmente silenciada e protagonizada por CC.OO e UGT), que implantou a desregulación e a precarización laboral.
A pesar de todo, miles de traballadores e traballadoras seguimos hoxe nesa organización obreira chamada CNT, manténdoa cos nosos propios medios, convertíndoa así no único sindicato de clase, capaz de enfrentarse a opresión e o control social, aspectos inherentes o Capitalismo.
Da unión do negro do anarquismo e do vermello do movemento obreiro surxe a bandeira do anarcosindicalismo. O anarcosindicalismo é unha das ramas do anarquismo vinculada o movemento obreiro a través do sindicalismo. É un método de organización e de loita dos traballadores a través de sindicatos autónomos do poder político. É o resultado da síntesis do anarquismo[] e a acción sindical revolucionaria. Diferenciase doutros movementos anarquistas no que o seu ámbito de actuación característico é o mundo do traballo, complementándose con outras organizacións de similar ideoloxía para a consecución dos fins perseguidos.

Guerra do opio

Guerra do opio

A Guerra do Opio foi o conflito que mantiveron China e Gran Bretaña entre os anos 1839 e 1842. O activador do mesmo foi a introdución en China de opio cultivado na India e comercializado pola compañia británica das Indias Orientais, administradora da India.

No século XVIII, a seda, o algodón, o té, a porcelana e os obxectos esmaltados chineses eran sumamente apreciados en Europa, pero resultaban moi caros e escasos, ademais, isto significaba un gran esforzo para as xa apertadas finanzas europeas provocadas polas guerras napoleónicas. Os comerciantes de Portugal, Gran Bretaña, Italia e os Países Baixos intentaron ampliar o comercio con China. Pero os poderosos emperadores chineses, que controlaban calquera contacto entre a súa vila e os estranxeiros, non estaban interesados.

Qianlong, emperador durante sesenta anos, era un erudito e un tradicionalista que non tiña tempo para os «bárbaros». O problema dos europeos era que tiñan que pagar todos os produtos en prata, xa que os comerciantes chineses non tiñan permitido intercambiar produtos estranxeiros por artigos chineses. Ademais, os europeos só tiñan permiso para comerciar en Cantón (Guangzhou), onde eran encerrados nas chamadas factorías (unha especie de almacéns fortificados) e comerciaban a través de intermediarios chineses.

Os comerciantes europeos eran moi competitivos e se peleaban por conseguir os mellores artigos chineses e por levaros logo a Europa o máis rapidamente posible para conseguir establecer os prezos máis altos.

Os europeos buscaron outras formas de comerciar. O opio era unha droga que tradicionalmente se usaba masivamente (mesturado con tabaco) en China desde o século XV con fins medicinais; os europeos entaboaron relacións cos traficantes de droga chineses, a quen vendían grandes cantidades de opio (5.000 barrís por ano na década de 1820) desde países como Birmania. A cambio recibían luxosos artigos chineses. O comercio medrou a finais do século XVIII e, aínda que o Goberno Qing intentou detero, na década de 1830 o opio consumíase amplamente en China: facía preguiceiras ás persoas, danaba a sociedade e a economía, e causaba inxentes gastos ao país.

Os emperadores Qing (conservadores e teimosos) crían que China era o centro do mundo. Describían o seu país como «o Reino Medio, rodeado de bárbaros». Cando un embaixador británico, lord Macartney, viaxou a Beijing (Beijing) en 1793, o emperador Qianlong negouse a tratar asuntos comerciais. Desde entón, os estranxeiros decidiron facer as cousas á súa maneira e o lucrativo comercio do opio aumentou. A comezos do século XIX, moitos chineses sentíanse oprimidos en certos aspectos da súa vida e o opio, que se fumaba como o tabaco, proporcionáballes unha vía de escape. Cando en 1839 os chineses intentaron deter o comercio, os británicos declaráronlles a guerra. Tamén o control da subministración mundial de té por parte de China observaba punto de virse embaixo: durante a década de 1830, o inglés Robert Fortune roubou varias plantas de té mentres viaxaba por China; levounas á India e estableceu alí plantacións que competirían coas chinesas.

Os comerciantes europeos utilizaron o adictivo poder do opio para establecer fortes vínculos comerciais con China, que desexaba permanecer illada dos estranxeiros.

Os chineses apenas tiveran contacto co resto do mundo durante séculos. Moitos comerciantes europeos estaban moi interesados nos produtos chineses, sobre todo nas sedas e porcelanas, que tan populares en Europa. Porén, o Goberno chinés só lles autorizou a comerciar nun porto, Cantón (Guangzhou), o que lle permitía controlar mellor as transaccións. Para solventar este problema, os comerciantes estranxeiros comezaron a introducir opio de contrabando no país, de tal forma que os chineses vísense obrigados a intercambiar os seus obxectos preciosos por esta droga. O Goberno chinés intentou deter este tráfico e, en 1839, os oficiais chineses, baixo as ordes do alto comisionado de Cantón, Lim Tse-hsu, visitaron os almacéns británicos, en onde encontraron e queimaron unhas 20000 caixas de opio.

Los ingleses se indignaron ante lo que consideraban una confiscación de propiedad privada y, como respuesta, enviaron barcos de guerra que amenazaron a los chinos y sitiaron el puerto. Los chinos se negaron a pagar una compensación, prohibieron el comercio con los ingleses y dispararon sobre las fuerzas británicas. De esta forma comenzó la primera guerra del Opio (1839-1842) entre chinos y británicos.

María Franco y Natalia López

Tortura no Antigo Réxime

No sistema penal do antigo réxime, a tortura era unha práctica moi común e tamén era un elemento básico do procedemento por que non só servía de castigo do delito cometido, senón que tamén servía como proceso investigador. Este proceso tiña a finalidade de facer declarar o acusado a verdade sobre o crime.

Foron necesarios moitos séculos de loita ideolóxica por parte de representantes do pensamento Ilustrado como Montaigne, Montesquie, Beccaria ou Voltaire e un cambio nas estruturas políticas e xudiciais para que estas practicas que parecían do mais normal, pasasen a ser algo intolerable. Os reformadores criticaban o exceso de castigos e unha aplicación moi irregular:

• Os oficios de xuíz véndense.
• Confusión entre lexisladores e o administrador da xustiza.
• Privilexios que volven desigual o exercicio da xustiza.
• Irregularidade nas instancias encargadas do cumprimento da xustiza: hai unha xustiza para os relixiosos, tribunais especiais para os poderosos, a policía ten funcións xudiciais, o poder do rei.

A multitude de instancias estórbanse unhas a outras a causa das pelexas internas de competencias, os intereses de cada persoa, políticos, económicos. A acusación ten moito poder, o acusado está indefenso. Os homes do rei teñen tamén un gran poder e o rei podía intervir en todos os procesos como cédula de perdón (abolición, remisión ou conmutación de penas) e por medio de cartas-ordes podía ordear o internamento arbitrario nunha carcel do Estado. As razóns da reforma son:

• Novas técnicas de castigo
• Novos principios reguladores
• Estender a arte do castigo universalmente
• Homoxeneizar o exercicio do castigo
• Diminuír o custo económico do castigo e aumentar a súa eficacia
• O dano do criminal debe ser castigado para que non volva repetirse
• O castigo vai en proporción ó dano causado a sociedade
• A pena debe ser calculada en función da súa posible repetición e que o delincuente non teña desexo de repetir

O cárcere é criticado polos reformadores porque é incapaz de responder os delitos; é tamén inútil e custosa para a sociedade porque mantén os criminais enfadados multiplicando os seus vicios. No século XVIII creouse un grande aparello de prisións en toda Europa. Todos os delitos son tratados do mesmo xeito, o único que varia e a duración da pena segundo o delito. Moitos criticaron a prisión por ser incompatible ca xustiza, pero acabou aceptándose xa que nas prisións se lles ensina un oficio ou traballo os reclusos o que supón unha vantaxe para o Estado que forma a obreiros novos. Pronto a prisión estendese por Europa e todos os delitos son penados co cárcere. Esta transformación prodúcese ao importar o modelo de cárcere de América e Inglaterra. A partir disto o cárcere convertese nun aparello para modificar individuos.

Edgar Couto Barro
Jessica Castro Ramil

O apocalipse cada vez máis cerca

O reloxo do apocalipse ou tamén chamado o reloxo do xuízo final é unha esfera co mapamundi gravado e dúas agullas que non corren.

Unha, a das horas, está permanentemente fixada nas doce; a outra, a dos minutos, foi desprazada en 19 ocasións durante a última metade do século.

Consérvase dende 1947 nun edificio do campus universitario de Chicago, onde un grupo de investigadores traballaban nun proxecto cuxa misión era alertar ao mundo sobre os perigos da enerxía nuclear e a destrucción masiva.

Despois de barallar varias ideas, decidiron usa-lo reloxo como símbolo de urxencia ante o perigo do apocalipse. Como pretendían que a imaxe do reloxo transmitise un sentimento de perigo inminente, posicionaron a agulla a 7 minutos da media noite. Posteriormente ocurreúselles a idea de mover o minuteiro para dramatizar acontecementos mundiais.

Temos estado a 2 minutos para a media noite en 1953 tralas probas nucleares levadas a cabo por EEUU e a URSS e, no outro extremo, estivemos a 17 minutos en 1991, trala firma dos tratados de reducción de armamento entre as mesmas potencias.

A última vez que se modificou a hora foi en xaneiro do 2007, cando o minuteiro se desprazou ata os 5 minutos para a media noite.

Elena V. S.
Beatriz L. S.

Vamos a falar sobre o nacionalismo e o celtismo galego:



Debémonos retomar ata 1840 para atopar o primeiro grupo de intelectuais galegos que se unen coa finalidade de lograr o recoñecemento dunha provincia única para Galicia.

Contaron cunha importante red propagandística formada por unha quincena de periódicos que exaltaban os elementos célticos do pobo galego.



Tanto historiadores coma escritores defendian a importancia do celtismo e druidismo (a relixión dos pobos celtas) e investigaban as orixes gaélicas do idioma galego.

Un confeso revolucionario, Antolín Faraldo, dirixiu co apoio de varios xefes militares unha revolución galeguista que finalmente foi derrotada e os seus dilixentes fusilados o 26 de abril de 1846.Dende entón, esta é unha data de referencia para os movementos nacionalistas Galegos.



Pero temos que esperar casi corenta anos para que renacera de novo o espirito nacionalista da man de escritores como Manuel Murguia ou Eduardo Pondal (verdadeiros iniciadores do ideario galeguista de raiz céltica). Precisamente, Murguia funda unha tertulia ('Cova Céltica') onde se reúnen apasionados nacionalistas,todos eles estudiosos do celtismo, a arqueoloxia, a relixion...



Influido polo libro das invasións, unha serie de relatos celtas, Murguia buceaba pola arqueoloxia e tradicións galegas na busqueda dunha identidade celta.

A súa enciclopedia 'Obra Histórica de Galicia' é unha mostra. Para Murguia os Celtas eran os creadores da civilización occidental. Nos seus estudos cree atopar certas similitudes entre Galicia e entre outras nacións celtas, por exemplo similitudes entre os nomes destas nacións.



Na antigüidade críase que toda Galicia era celta, máis estaban equivocados; non só houbo pobos celtas en Galicia, senon tamén vikingos, romanos e suevos, os que fixeron posible a creación da nosa lingua (o galego).



¿Pero por que se lles da tanta importancia aos celtas?

Porque foi unha civilización tan forte que os romanos non conseguiron eliminar toda-las súas costumes e a súa cultura,facendo que se fusionaran estas duas dando lugar á cultura Galaicoromana.



O Celtismo deu lugar ao actual nacionalismo, o cal foi prohibido durante a ditadura de Franco, tivose que esperar á transición da democracia para formar un novo partido nacionalista.

Agora mesmo o nacionalismo en Galicia non está no seu mellor momento, os nacionalistas intentan fomentar o galego mediante folgas, as que non sabemos todavía se terán efecto.

Por: Natalia López e María Franco.

Ataque a Pearl Harbor

O día 7 de decembro, situándonos no ano 1941 a aviación xaponesa atacou por sorpresa a base naval de Pearl Harbor (Hawai).
Os buques guerrilleiros atados e anclados foron un branco fácil para os 360 avións xaponeses que atacaban. Os norteamericanos sufriron un gran número de baixas e tamén de numerosas mortes, 2300 aproximadamente.
E mesmo algúns historiadores teñen suxerido que Roosevelt sabía do ataque e non fixeron nada para detelo para colocar os E.U. na guerra. A maioría das persoas pensa agora que, mentres os militares E.U. estaban conscientes do risco dun ataque xaponés, eles sabían exactamente cando e onde.

→ Basada nesta mesma historia, a película Pearl Harbor conta o máis próximo á realidade como foi a guerra de Pearl Harbor .
Película dirixida por Michael Bay. Intérpretes : Ben Affleck, Kate Beckinsale e Josh Hartnett.

: : A crise dos misís : :

A crise dos misís foi o momento da Guerra Fría no que máis cerca se estivo do enfrontamento directo entre a URSS e EEUU, e da hecatombe nuclear. As consecuencias puideron ser funestas.

Fidel Castro comezou a actuar dunha maneira que danaba os intereses dos EE.UU., a pesar de que, anos atrás, Cuba se convertira nun país con intereses comúns ós norteamericanos.

Kennedy, presidente norteamericano ata 1963, intentou nun primer momento invadir a Baía de Cochinos (a invasión de Playa Girón), no ano 61. Pero Cuba aliouse co bloque comunista e, ante a actitude americana, despregou unha serie de misís, coa axuda da URSS. Cando os avións norteamericanos se decataron do levantamento de rampas de misís, en outubro de 1962, o presidente norteamericano decretou o o broqueo de Cuba, impedindo o paso de navíos soviéticos á illa.

Tiveron lugar unhas negociacións tras as cales Kruschev, dirixente da URSS, cedeu e lles ordenou voltar ás súas naves. A URSS accedeu a retirar os misís, a cambio do compromiso por parte dos norteamericanos de non invadir a illa, e da retirada de misís similares que EE.UU. tiña despregados en Turquía. Así, a crise dos misís chegou á súa fin, sen que ningunha das potencias mostrara debilidade, e evitándose o conflicto directo.

Como consecuencia, creouse o “teléfono vermello”, liña de comunicación entre EE.UU. e a Unión Soviética, co fin de axilizar as conversacións entre ambas potencias en época de crise.

Segundo o reloxo do Apocalipse, durante a crise dos misís, estivemos a poucos minutos do fin.

NICOLÁS MAQUIAVELO

Nicolás Maquiavelo (1469-1527):Nacido y muerto en Florencia de familia noble. Se sabe de la primera época de su vida. Recibió una educación humanística, basada en el estudio de los clásicos latinos e italianos. En 1498 realiza sus primeros encargos en la Señoría florentina, al servicio de la República: secretario de la Segunda Cancillería y, después, en le consejo de los Diez de Balía. En 1499 fué encargado de misiones diplomáticas en Piombino, Forlí e Imola. Se encargó de la dirección de la guerra contra Pisa y redactó un discurso ante los Diez sobre la campaña. Se casa con Marietta Corsini,en 1501,y tienen 4 hijos,2 hombres y 2 mujeres. Fué embajador del francés Luis XII, del emperador Maximiliano y (en Urbino) de César Borgia. En 1512, Maquiavelo perdió su puesto en la secretaría de estado. Las tropas de Ramón Folch de Cardona habían ocupado la Toscana y el 31 de agosto Sorderini huye de Florencia. Al día siguiente se celebra la restauración de los Médicis en el poder. Por dos decisiones el 7 y el 10 de noviembre cesa en su cargo de secretario de los Diez. Es encarcelado y torturado por sospechoso de la conjura de Bóscoli contra los Médicis. Tras ser liberado se retiró con su mujer y cuatro hijos a Albergaccio, cerca de San Casciano y Florencia. En una famosa carta que dirigió al representante florentino en Roma, Francesco Vettori (10/12/1513), describe la vida, más bien rústica, que llevaba: después de pasar el día cazando y charlando con los labriegos del lugar, dedicaba las veladas a escribir y leer historia. Le comunicó también la finalización del tratado De Principatibus, escrito en una interrupción de su Discursos sobre la primera década de Tito Livio. Finalmente recuperó parte del favor perdido y en 1520 recibió el encargo de escribir la historia de Florencia. El puesto de cronista está integrado en la Señoría pero es secundario. Dedicó esta obra, Istorie fiorentine, a Julio de Médicis, que había ascendido al trono pontificio con el nombre de Clemente VII. Seis años más tarde le confió el papa la inspección de las fortificaciones de Florencia. En 1527, año convulso para los territorios italianos, en el que las tropas de Carlos V saquean Roma, los Médicis huyen de Florencia y los sustituye un gobierno del partido aristocrático. Maquiavelo no fue considerado lo bastante hostil a los Médicis para seguir ocupando el cargo. Enfermo de pena, según se dice, por el giro de los acontecimientos, murió el 21 de junio de ese año.
Maquiavelo es un pensador, pero sin un sistema filosófico concreto, un humanista con nostalgia de la grandeza de la antigua Roma; patriota, sin principios éticos y oportunista.Maquiavelo está en el extremo opuesto de los idealistas. No se distinguió ni por su amor ni por su respeto a sus semejantes. Procurar el bien moral o material del pueblo quedaba relegado frente al objetivo de afianzar el poder del déspota. Los dos valores centrales del Renacimiento: racionalidad y libertad se aplican también a la visión renacentista de la sociedad y del pensamiento. El progreso en la historia depende de la acción del hombre y no de la intervención divina. Para pensadores como Pico y Campanella el hombre es capaz de construir racionalmente una sociedad de seres libres e iguales: el orden político ha de ser el reflejo de estos valores. Maquiavelo rechazó cuanto fuera idealismo y teoría y aplicó el sentido práctico. La política nada tenía que ver con la moral, la ética o la religión.