Mai français (Maio 1968)

Avec le nom de mai français, se connaissent une série d'événements qu'ont eu lieu en France pendant le mois de mai de 1968 et qu'ont été définis de forme variée: crise, troublée, grève et révolution. Ce dernier terme, nonobstant, ne s'applique pas en sens strict puisque la situation politique il est resté simplement modifiée et ne transformée par complet.

À des principes de 1968 il a surgi une inquiétude entre les étudiants français, qui critiquaient l'incapacité de le système universitaire pour donner sortie au monde de travail à un nombre,de plus en plus élevé,de diplômés.
En même temps, divers groupes inspirés par les idéologies anarchistes, trotskista et maoísta, ont manifesté son opposition au capitalisme et a la société de consommation. Étudiants de l'Université de Nanterre, proche à Paris, sont allé particulièrement actifs et ont proclamé que la université devait se convertir au centre de la révolution contre le capitalisme. Son occupation du campus a provoqué la clôture de l'université à des fins d'avril, parce qui ont décidé se réunir en la Sorbonne. Au craindre des violents affrontements entre des groupes de droite et gauche, il s'a demandé l'intervention de la police, en violant ainsi l'autonomie de gouvernement de l'université et sa condition de lieu où il peut s'exposer avec avec totale liberté n'importe quelle expression. Une conséquence de tout cela, les syndicats d'étudiants et professeurs ont convoqué une grève générale. Après une semaine en celle qui les manifestations d'étudiants ont été durement réprimées par la police, les syndicats ouvriers ont convoqué une grève générale pour le 13 mai. Neuf mille personnes ont participé à elle. En mai de 1968 sont né des slogans comme "Interdire par interdire","Sous les pavés il est la plage","L'imagination au pouvoir" ou "Moi,je suis le chaos".

Les événements ont surpris au gouvernement. Charles de Gaulle et son premier ministre, Georges Pompidou,étaient hors le pays et sa réponse a été vacilante, en oscillant entre une position conciliatrice et la répression. En les derniers jours de mai, François Mitterrand (un politique français) a déclaré qu'il était préparé pour arriver au général De Gaulle. Le 30 mai, mille de personnes ont occupé les Champs-Élysées en soutien de De Gaulle, en manifestant qu'avaient déjà souffert suffisant chienlit (mot créé par De Gaulle, qu'il venait signifier "désordre"). Ce même jour, De Gaulle a proclamé son intention de demeurer au pouvoir et de dissoudre l'Assemblée nationale française. Les élections, célébrées en juin, sont allé un triomphe pour il. Ce même an ils s'ont signés les Accords de Grenelle et les syndicats ont négocié un accroissement du salaire moyen de 12%. Pourtant, De Gaulle était convaincu du besoin d'une réforme en la société française et il a défendu l'application du concept de participation (répartition des bénéfices). Il a proposé un référendum national sur la régionalisation et la réforme du Sénat, bien que au fond il était une approbation populaire à sa politique. Ses propositions ont été rejetées et le 28 avril 1969 a démissionné.

Le mouvement de mai de 1968 en France il est allé surtout une manifestation à l'encontre du régime "gaulliste". Il n'a pas constitué le refus à la politique comme telle, mais plutôt le refus à un style de bureaucratie de gouvernement.

Soyons réalistes, demandons l'impossible!
Sexamos realistas, pidamos o imposible!

MAIO DO 68

Todo iniciouse cando se produciron unha serie de folgas estudantís en numerosas universidades e institutos de París, seguidas de confrontacións coa universidade e a policía. O intento da administración de Charles de Gaulle(militar,político e escritor francés, presidente da república ata 1969) de afogar as folgas mediante unha maior carga policial só contribuíu a acender os ánimos dos estudantes, que protagonizaron batallas campais contra a policía no Barrio latino(zona próxima á Universidade da Soborna) e, posteriormente, unha folga xeral de estudantes e folgas diversas secundadas por dez millóns de traballadores en todo o territorio francés (dous terzos dos traballadores franceses). As protestas chegaron a tal punto que De Gaulle disolveu a Asemblea Nacional e celebráronse eleccións parlamentarias anticipadas o 23 de xuño de 1968.

A primeira reivindicación dos estudantes foi que se lles permitise acceder aos dormitorios das mulleres nas universidades, acceso que non estaba permitido polas normas sociais da época. Ao principio o movemento xurdiu como resposta estudantil á represión policial, pero en pouco tempo os traballadores iniciaron fortes folgas que paralizaron o país.

O goberno atopábase, nese punto, ao bordo do colapso, pero a situación revolucionaria se evaporou tan rápido como xurdira. Os traballadores, logo de conseguir importantes melloras salariais, volveron ao traballo. Cando se celebraron as eleccións, o partido gaullista emerxeu máis forte que antes.

A partir deste momento a situación empezou a normalizarse. O 12 de xuño prohibíronse todas as manifestacións e os grupos de extrema esquerda foron disoltos por decreto. O 16 de xuño, os estudantes volveron ás aulas da Soborna. O 23 de xuño celebráronse as eleccións, e o resultado foi unha clara derrota da esquerda e o triunfo dos gaullistas e os seus aliados e así finalizou o maio do 68 francés.

O movemento de maio do 68 transformou á sociedade francesa, cambiaron aspectos do comportamento, introducíronse novos valores, recoñeceu os dereitos da muller, liberación dos costumes, democratización das relacións sociais e xeracionais e a diminución do autoritarismo no ensino.

Todorov, Galardoado co Premio Príncipe de Asturias

Tzvetan Todorov, é un lingüista, filósofo, historiador, crítico de nacionalidade francesa, nado en Sofia, (Bulgaria) o 1 de marzo do 1939.

Home que viviu tamén en Estados Unidos. Educouse na Bulgaria comunista. Defínese como un "home desplazado".Partiu do seu país de orixe e ten unha nova vision do seu país de chegada, desde esta perspectiva, fala nos seus libros. A súa obsesión é superar obstáculos, xa tratándose de linguas, culturas o disciplinas. Busca resposta á pregunta ¿Como vivir?, e intenta respostala, nos puntos de encontro, os matices e as "zonas grises".

Reside en Francia desde 1963 é profesor e director do Centro de Investigacions sobre as Artes e a Linguaxe, no Centro Nacional de Investigacións Científicas (CNRS). , en Paris.
Despois dun primer traballo de crítica literaria dedicado á poética dos formalistas rusos, o seu interés estendeuse á filosofia da linguaxe, disciplina que concibiu como parte da ciencia do signo xeral.

Na súa traxectoria profesional Todorov (crítico literario, filósofo, historiador, semiólogo) foi galardoado con varios premios. Un deles sería o Premio Europeo de ensaio Charles Vellón en 1998. Pero máis importante é o Premio Príncipe de Asturias. Os premios Príncipe de Asturias están destinados, según os Estatutos da Fundación, a galardoar "a labor científica, técnica, cultural, social e humana realizada por persoas, equipos de traballo ou institucións no ámbito internacional".
O premio co que foi galardoado foi o das ciencias sociais en primeiro lugar polas razóns que esgrimen algúns membros do xurado:
-Exiliado desde que tiña vintaecatro anos, en 1963, e que enseguida adquire a nacionalidade francesa.
-Foi capaz de ir abandoando o estructuralismo ríxido e de ir poñéndose ao dia sobre os problemas actuais para abordalos con moita intelixencia.
-É o representando idóneo para reflexionar sobre que é Europa e cara onde debe camiñar.
É un gran humanista europeo. Pero quizabes non considerou algunhas razons máis pretas ao seu facer científico. O que distingue a Todorov é en concreto unha liña de pensamento constante na que defende a trascendencia persoal dos textos literarios.

Ferrol cumpre 150 anos

Ferrol cumpre 150 anos

O 13 de outubro de 1858, a daquela raíña de España, Isabel II, promulgaba o decreto polo que Ferrol adquiría a condición de cidade. Nestes anos foron moitos os cambios da cidade e son tamén moitos os retos que se presentan. O pasado xa está escrito, pero agora, a cidade anda en busca de novos retos, como converter algúns dos seus elementos arquitectónicos en patrimonio da Humanidade.

O Concello programou unha serie de actos que se estenderán ata o 17 de decembro, entre os que haberá mostras fotográficas, ciclos de cine e conferencias.

A inauguración da exposición Fotografía decimonónica en Ferrol foi presenciada pola raíña Sofía

Ferrol desempeñou, e desempeña un papel importante na historia de España. En Ferrol sucedéronse numerosas batallas navais e incluso algún desembarco promovido polos exércitos ingleses que ansiaban capturar “o mellor porto natural da costa atlántica de Europa” e un enclave estratéxico sen igual en España.

A referencia mais antiga que se coñece de Ferrol, data do século I, na que o historiador romano Pomponio Mela, ao describir o Magnus Portus Artabrorum, desígnaa co nome de Adobrica, sen embargo hai quen afirma que a fundaron os normandos cara o século X, e será no século XI cando apareza por primeira vez o nome de Sancto Iuliano de Ferrol nun documento histórico.

O castelo de San Filipe foi un punto estratéxico moi importante na cidade de Ferrol no pasado. Foi construído na mesma boca da ría en 1577 para defender o porto de Ferrol, desde o que partía unha cadea que en caso de invasión levantábase para impedir o paso dos navíos atacantes. En 1588 houbo un temporal e parte das naves que formaban a gran armada

Un pouco de historia

O territorio deste concello foi bastante poboado na etapa anterior á romanización na que historicamente poden recoñecerse algúns asentamentos castrexos en Ferrol vello.

O topónimo Ferrol vincúlase á súa orixe antropolóxica Ferreolus.

Na Idade Media a cidade ou vila de Ferrol gozou dalgúns foros e privilexios ata que comezou a pertencer xurisdicionalmente á Casa de Andrade.

Durante o ataque de Drake á cidade da Coruña en 1589, Ferrol serviu como porto de abrigo e reparación á flota marítima.

O Ferrol desempeñou, e desempeña, un papel importante na historia de Galicia e España e nas que foron as súas posesións de Ultramar, papel que lle concedeu a súa posición de ser o porto militar máis importante da península durante séculos. No Ferrol sucedéronse numerosas batallas navais e ata algún desembarco promovido polos exércitos ingleses que ansiaban capturar "o mellor porto natural da costa atlántica de Europa" (así o cualificaron os almirantes británicos) e un enclave estratéxico sen igual en España.

A referencia máis antiga que se coñece do Ferrol data do século I, no que o historiador romano Pomponio Mela, ao describir o Magnus Portus Artabrorum, desígnaa co nome de Ardobriga. Con todo, hai quen afirma que a fundaron os normandos cara o século X. Será no século XI, cando apareza por primeira vez o nome de Sancto Iuliano de Ferrol nun documento histórico.

O castelo de San Felipe foi construído na mesma boca da ría en 1577 para defender o estratéxico porto do Ferrol dende o que partía unha cadea que en caso de incursión naval era levantada impedindo o paso dos navíos hostís. En 1588, debido a un temporal, parte das naves que formaban a Grande Armada de Filipe II buscou refuxio na ría do Ferrol. En 1594 a armada inglesa intentou apoderarse de Ferrol. En 1726 Filipe V ordenou a instalación dos grandes Estaleiros do Norte de España na ría do Ferrol, nos lugares da Graña e o Ferrol. En 1749 Fernando VI dispuxo a instalación dos estaleiros en Esteiro e que fose o Ferrol a capital do Departamento Marítimo. O 25 de agosto de 1800 tivo lugar un intento de apoderarse do Ferrol e destruír os estaleiros por parte dunha armada inglesa con máis de cen barcos e 15.000 homes, mandados polo almirante Warren. Trala derrota inglesa, Napoleón celebrouno coa frase: "polos valentes ferroláns". En 1809 produciuse a ocupación francesa pero esta só durou un mes.

A alianza con Gran Bretaña durante a Guerra da Independencia precipitou o fracaso da economía da cidade e, durante o reinado de Fernando VII, o Ferrol chegou a converterse nunha cidade en declive, perdendo o seu título de capital. Con todo, floreceron novas actividades, durante a administración do Marqués de Molina, Ministro de Asuntos Navais a mediados do século XIX.

En Ferrol produciuse a botadura do primeiro barco a vapor de España en 1858, en 1881 do primeiro barco con casco de ferro e en 1912 a do primeiro acoirazado (España), asistido polo rei Afonso XIII.

O estourido da Guerra Civil (1936-1939) significou que os estaleiros, talleres, fundiciones e dársenas do Ferrol fosen tomados baixo o control do Estado e completamente nacionalizados en 1945 baixo o nome de Bazán, máis tarde renombrado como IZAR e dende xaneiro de 2005 como Navantia.

Durante a ditadura franquista, o ditador, que nacera nesta cidade, a renomeou en 1938 como El Ferrol del Caudillo, nome que conservou ata 1982, cando o concello democrático cambiouno polo actual, Ferrol.

O remate da ditadura e a chegada da democracia en 1978 non axudou a mellorar a súa situación económica. Dende 1982 ata comezos da década de 1990 a cidade enfrontouse a numerosos problemas debido ao declinar do sector naval. O principio do novo milenio con todo, foi en xeral un tempo de expansión económica e prosperidade. Construíronse recentemente unha autovía e un porto exterior; facendo as comunicacións por terra e mar moito máis doadas e rápidas.

Patrimonio artístico

Aínda que Ferrol non conta con grandes monumentos ten unha diversidade arquitectónica de grande interese. Salientar a arquitectura militar, sendo as representacións máis importantes o Arsenal Militar, e o Castelo de San Felipe, nos que se está a confeccionar a documentación previa, para ser candidatos a Patrimonio da Humanidade da Unesco. Relevantes tamén son varios edificios residenciais asociados á mariña repartidos por toda a cidade e algúns de carácter estritamente militar no Porto. Ferrol conta cun dos trazados urbanísticos máis harmónicos de toda Galiza, o Barrio da Magdalena, deseñado en tempos de Carlos III, foi toda unha novidade no seu tempo e segue a destacar hoxe non só pola súa forma senón polas construcións modernistas que alí se fixeron, coma por exemplo O Teatro Jofre, o Casino Ferrolán ou o Hotel Suizo. No ámbito relixioso a cidade conta coa concatedral de San Xiao e igrexas coma a de Dolores, Angustias e Socorro.

Momentos estelares na recente historia dos EEUU

O 1 de decembro de 1955 Rosa Parks, un muller afroamericana, negouse a cederlle o seu asiento nun autobús a un branco na cidade de Montgomery. A súa detención a mans da policía polo incumplimento das leis de segregación, que establecían a separación das dúas comunidades nos lugares públicos, motivou un boicot á compañía de transportes por parte da poboación negra que durou meses.

Aquí tamen iniciou a súa loita polos dereitos civís o pastor baptista e líder na loita polos dereitos civís Martin Luther King. En 1956 o Tribunal Supremo declaraba ilegal a segregación racial no transporte público, e en 1963 M.L. King pronunciaba o seu famoso discurso en Washington ante una multitude de 20 000 persoas, reclamando o fin da discriminación racial e a igualdade de dereitos. A chegada á presidencia do demócrata John Fitgzerald Kennedy en 1961 supuxo para moitos unha posibilidade real de acabar coa segregación. En 1964 era aprobada a Lei de Dereitos Civís, que acababa coa discriminación racial. Pero Kennedy non estivo alí para velo, en novembro de 1963 era vítima dun atentado na cidade de Dallas. Cinco anos despóis, o 4 de abril de 1968, caía tamén polas balas dun pistoleiro na cidade de Memphis Martin Luther King.

Un ano despóis, en outubro de 1969, durante as Olimpíadas de México, dous atletas afroamericanos, Tommie Smith e John Carlos, vencedores na proba dos 200 metros, en sinal de protesta pola morte de M.L. King, suben ao podio coas mans enfundadas en guantes de coiro, "símbolo da solidaridade do pobo negro", os puños en alto e as cabezas agochadas, ao tempo que sonaba o himno nacional do seu país. O xesto, retransmitido a todas as televisións do mundo, supúxolles a expulsión do equipo olímpico e o final das súas carreiras deportivas.

5 de novembro de 2008, o senador demócrata Barak Hussein Obama, fillo dun emigrante keniata, que durante anos traballou como avogado nos barrios obreiros de Chicago, admirador de M.L. King, álzase coa presidencia dos Estados Unidos nunha campaña vibrante e esperanzadora tralo cuestionado mandato do republicano George Bush.

Soño que un día, nos vermellos outeiros de Xeorxia, os fillos dos antigos escravos e os fillos dos antigos donos de escravos, póidanse sentar xuntos á mesa da irmandade. Soño que un día, ata o estado de Misisipí, un estado que se sufoca coa calor da inxustiza e da opresión, converterase nun oasis de liberdade e xustiza.

Martin Luther King

319 anos de tradición parlamentaria

O Palacio de Westminster é un edificio que acolle ao poder lexislativo do Estado británico, exercido polo Parlamento, que se divide, á súa vez, en dúas cámaras: a Cámara dos Comúns ou Cámara Baixa, e a Cámara dos Lordes ou Cámara Alta. O Palacio de Westminster atópase na capital británica, á beira do rio Támesis, e no districto da Cidade de Westminster. Ten un tamaño de 4,8 quilómetros cadrados entre edificios, torres e xardíns.

O lugar onde se atopa o palacio era xa un lugar estratéxico para os romanos por estar situado xusto na marxe do río e hai documentos que proban que o lugar no que se situa estivo ocupado por edificios desde tempos dos saxóns. Mais o primeiro edificio orixinal foi construído polo penúltimo monarca saxón, Eduardo o Confesor, case ao tempo que a Abadía de Westminster era tamén construída (de 1045 a 1050). Ergueuse como residencia real e foi o lugar preferido polos reis para residir durante toda a Idade Media, até 1529, cando un incendio destruiuno en parte.

Entón Henrique VIII trasladou a residencia real para o Palacio de Whitehall e Westminster comezou a ser empregado como sé do Parlamento, que antes se reunía, normalmente, na Abadía de Westminster.

Mais a data clave foi o 16 de outubro de 1834, cando unha estufa provocou un famoso e lembrado incendio, mesmo recollido polo pintor J.M.W Turner, destruíndoo case totalmente. A raíña Victoria, por resolución do Parlamento, ordenou a sua reconstrucción aos arquitectos Charles Barry e Augustus Pugin seguindo un estilo gótico, o que deu orixe ao complexo actual. Aínda así, a Cámara dos Comúns foi destruída por bombas alemanas na 2ª Guerra Mundial e os traballos de reforma nela non remataron até 1950.

O edificio actual é un palacio de catro andares con máis de 1.100 habitacións, 103 escaleiras e 5 km de pasillos. Sendo o primeiro andar o máis importante xa que alí se atopan as cámaras, as bibliotecas e outras estancias de importancia, os lugares máis senlleiros son a Torre do Reloxo, popularmente mal-coñecida como Big Ben, de 96m de altura; o Salón Westminster, con máis de 900 anos de antiguidade; e as Cámaras Lexislativas: a dos Comúns e a dos Lordes, que constitúen o Parlamento.

Precisamente o Reino Unido é un país de profunda tradición parlamentaria, de feito o Parlamento Británico é chamado “A nai de todos os parlamentos” e sua soberanía remóntase á do Parlamento de Inglaterra. Os poderes foron acadados en 1689 coa sinatura da Bill of Rights por Guillerme III e desde aquela este permaneceu independente.

Esta composto pola Cámara dos Comúns e pola Cámara dos Lordes. Os comúns son electos democráticamente e os Lordes son membros da nobreza e da Igrexa de Inglaterra. Na actualidade a cámara máis importante é a dos Comúns, tendo a dos Lordes unha función puramente consultiva e espiritual e non pode rexeitar leis dos Comúns, só pode retrasar a sua aprobación.

A historia e independencia do Parlamento con respecto á Casa Real maniféstase na relación existente entre eles, pero, sobre todo, na Cerimonia de Apertura do Parlamento, escenificada polo monarca, os membros do parlamento e a Garda Real e que decorre, resumidamente, do seguinte xeito:

• 1º: os sótaos do Palacio son inspeccionados, desde 1605, para prever tentativas de atentados como o Motin da Pólvora.

• 2º: O monarca manda chamar a algún parlamentario, xeralmente do partido principal, ao Palacio de Buckingham e é retido alí para garantir que entra nun parlamento non hostil.

• 3º: O monarca desprázase desde o Palacio de Buckingham ao parlamento nunha carroza de cabalos.

• 4º: O monarca ingresa pola Entrada do Soberano, na parte inferior da Torre Victoria, e, no Salón da Toga, coloca a Toga do Estado e a Coroa Imperial.

• 5º O monarca ingresa na Cámara dos Lores, senta no trono, pide silencio e ordena ao Grand Lord Chamberlain buscar aos membros da Cámara dos Comuns.

• 6º: este vai ao encontro do Cabaleiro Uxier do Bastón Negro e ordenalle que avise aos Comúns. O portador do bastón negro pide que os gardas das portas da Cámara dos Comúns tiren os sombreiros e unha vez feito chama á porta, esta é aberta e pechada como reivindicación da Cámara dos Comúns para debater coa ausencia do monarca. O portador chama de novo co bastón e a porta élle aberta, interrompe o debate dos Comúns e despois de facer unha reverencia ante a cámara di: “ Sr./ Sra. Presidente, a Raíña manda a esta honorable Casa asistila inmediatamente na Casa dos Pares”.

• 7º: o Speaker, ou Presidente da Cámara dos Comúns, condúceos nunha fila de dous á Cámara dos Lordes.

• 8º: os Comúns instálanse na cámara dos Lordes e o monarca fai o seu descurso.

• 9º: os membros do Parlamento non poden interrumpir o monarca nen mostrar indicios de desacordo co seu descurso e cando o finaliza pide consello sobre o mesmo e os comúns retíranse á sua Cámara para debater o descurso. O monarca volve a Buckingham e o parlamentario é liberado unha vez que a carroza deixa atrás o Parlamento.

• 10º: ao descurso engádenselles as disposicións feitas polos parlamentarios e envíase a Buckingham onde é asinado polo monarca.

Existen diferentes curiosidades sobre a historia e as ceremonias:

• Morrer no interior do recinto do parlamento é ilegal. Isto foi establecido en 1812 despois do asasinato do Primeiro Ministro, Spencer Perceval, no hall da Cámara dos Comuns.

• Na primeira planta do Parlamento está prohibido comer ou beber, agás para o Ministro de Economía (Chancellor of the Exchequer) cando realiza o descurso para defender os Orzamentos Xerais presentados polo goberno. Nese momento pode consumir, só, bebidas acohólicas.

• Nos debates dos Comúns, xeralmente, existe unha grande rivalidade e os membros da cámara non poden ultrapasar unhas liñas vermellas pintadas no chan da cámara baixo pena de multa de, normalmente, 500 libras.

• Os monarcas non entran na Cámara dos Comúns desde que Carlos I entrara nela para arrestar a 5 membros e o Presidente rexeitara dicirlle onde estaban agachados.

• O tradicional silencio durante o Descurso do Monarca foi roto, en 1998, por deputados laboristas con berros de “si, si” e “escoitade, escoitade” e por membros da Cámara dos Lordes con berros de “non, non” e “vergoña” cando a raíña Isabel II manifestou a sua intención de abolir os antigos privilexios aristocráticos da nobreza. Propúxose a sua expulsión do Parlamento por varias sesións.

Através desta ligazón podes acceder a un vídeo no que se mostra o sexto paso da Cerimonia de Apertura do Parlamento: Preme aquí