O movemento obreiro

A República de Irlanda : 90 anos de historia

A historia do nacemento da República Irlandesa pódese remontar ao ano 1800 cando o Parlamento de Irlanda aprobou e asinou a Acta de Unión pola cal, através da converxencia dos reinos de Irlanda e Gran Bretaña, constituiríase o Reino de Gran Bretaña e Irlanda. Entón a illa fixo parte do Reino Unido e estivo dirixida directamente desde Londres.

Nos séculos anteriores, en concreto no XVII, os Tudor iniciaran a conversión dos irlandeses ao protestantismo e a extensión da lingua inglesa por toda a illa, para alén de Dublin, onde estiveran situados en principio. Así creouse unha clase dominante protestante, formada por colonos traídos de Inglaterra, fundamentalmente, e de Escocia que se deu en chamar o ascendente protestante.

Todo isto, sumado aos problemas que apareceron logo da aprobación e sinatura da Acta de Unión, como por exemplo as grandes fames da pataca dos anos corenta no século XIX e que se saldaron cun millón de irlandeses mortos alén doutro millón emigrado, fixo que un certo sentimento nacionalista e soberanista prendese. E ese movimento foise facendo máis e máis forte, sobre todo entre os católicos máis humildes.

Logo de varias tentativas non violentas para a emancipación, como a de Daniel O'Connell, ou para a derogación da Acta de Unión en prol dunha maior autonomía para a illa esmeralda, protagonizada por un grupo de nacionalistas liderados por Charles Stewart Parnell, o separatismo armado tomou a iniciativa das reivindicacións soberanistas e o sector nacionalista radicalizouse.

A conta atrás para a independencia irlandesa comezou nas eleccións xerais británicas de 1918 cando os candidatos eleitos nas circunscripcións irlandesas, a maioría do Sinn Féin e en concreto uns 73 sobre 108, refusaron ocupar os seus escanos en Westminster e crearon a Dáil Éireann, ou Asemblea de Irlanda, decorrendo a súa primeira sesión, maioritariamente en lingua gaélica, o 21 de Xaneiro de 1919 na Sala Redonda da Mansion House de Dublin.

Esa Dáil emitiu unha Declaración de Independencia unilateral, que non contou con apoio internacional, durante o Alzamento de Pascua coa conseguinte guerra Anglo-Irlandesa que rematou en 1921 cando se acadou unha tregua co Tratado Anglo-Irlandés asinado o 6 de decembro de 1922. Ese tratado foi feito efectivo, finalmente, coa Acta de constitución do Estado Libre Irlandés dese mesmo ano, que establecía un “Dominio Británico” ao estilo de Canadá e Australia e que tamén lle daba a opción ao Ulster de permanecer no Reino Unido e non facer parte do novo Estado como así finalmente ocorreu.

Este ano 2009, o 21 de xaneiro, Irlanda conmemora os 90 anos do xesto de rebeldía dos representantes do Sinn Féin que conduciu a liberación da illa esmeralda.

GEORGE WASHINGTON

George Washington (22 de febreiro de 1732 ,14 de decembro de 1799), foi o primeiro Presidente dos Estados Unidos (1789 , 1797) e Comandante en xefe do Exército Continental das forzas revolucionarias na Guerra da Independencia dos Estados Unidos (1775,1783). Washington empezou a gañar trofeos, armando tropas de Virginia (Estados Unidos) para apoiar ao Imperio Británico durante a Guerra Franco-Indíxena (1754,1763), un conflito que el inadvertidamente axudou a iniciar. Despois de liderar a vitoria estadounidense na guerra de revolución, renunciou aos seus cargos militares e regresou á vida de plantador, acto que lle trouxo aínda máis renome. En 1787, presidiu a Convención de Filadelfia que esbozou a Constitución dos Estados Unidos de América e en 1789, foi elixido de maneira unánime como o primeiro presidente dos Estados Unidos. Os seus dous períodos de administración estableceron moitas políticas e tradicións que existen ata o día de hoxe. Antes da terminación do seu período de goberno, Washington retirouse novamente á vida civil, establecendo un importante precedente de cambio de goberno pacífico que serviu de exemplo non só nos Estados Unidos senón tamén noutras futuras repúblicas.

A REVOLUCIÓN DOS ESTADOS UNIDOS

En 1774, Washington foi elixido como delegado de Virginia para o Primeiro Congreso Continental que se convocou debido ás medidas tomadas polo Goberno Británico contra a colonia de Massachusetts. Logo das derrotas en Lexington e Concord en abril de 1775, Washington apareceu no Segundo Congreso Continental en uniforme militar, sinalando que estaba preparado para a guerra. Para coordinar os esforzos militares das Trece colonias, o Congreso creou o Exército Continental o 14 de xuño e ao día seguinte Washington foi nomeado Comandante en xefe. O delegado de Massachusetts John Adams nomeara a Washington, crendo que ao liderar un sureño un exército formado principalmente por norteños, axudaría a unir ás colonias. Aínda que reticente a deixar o seu fogar en Virginia, Washington aceptou o comando, declarando «con gran sinceridade, non creo estar ao nivel dun Comandante, estou honrado». Así mesmo solicitou que non se lle pagase excepto o reembolso dos seus gastos. Washington asumiu o comando das forzas estadounidenses en Massachusetts o 3 de xullo de 1775, durante o asedio de Boston. Washington reorganizou o exército durante este longo cesamento de hostilidades, que terminou o 17 de marzo de 1776, despois de que a artillaría situásese nas alturas de Dorchester. Os británicos evacuaron Boston e dirixíronse a un refuxio temporal en Halifax, e Washington trasladou o seu exército a Nova York. En agosto de 1776, o xeneral británico William Howe lanzou unha exitosa campaña para capturar Nova York, iniciándose desta maneira unha serie de derrotas de Washington. Perdeu na Batalla de Long Island o 22 de agosto, pero logrou evacuar á maioría das súas forzas. Moitas outras derrotas levaron a Washington a atravesar Nova Jersey, pondo en dúbida o futuro do Exército Continental. A noite do 25 de decembro de 1776, Washington realizou un contrataque levando ás forzas estadounidenses a cruzar o río Delaware para capturar a preto de 1.000 hessianos en Trenton (New Xersei). George Washington continuou o asalto cun ataque sorpresa sobre as forzas británicas en Princeton. Estas inesperadas vitorias despois dunha longa serie de derrotas levantaron a moral dos revolucionarios. En 1777, o xeneral Howe iniciou a campaña para capturar Filadelfia. Washington moveuse ao Sur para bloquear ao exército de Howe, pero foi derrotado na Batalla de Brandywine o 11 de setembro de 1777.

PRESIDENCIA

Washington foi elixido de maneira unánime polo Colexio Electoral nas eleccións presidenciais de 1789, sendo desta maneira a única persoa elixida presidente de maneira unánime (feito que se repetiu nas eleccións presidenciais de 1792). En segundo lugar, con 34 votos, John Adams se convitió no vice presidente. O primeiro Congreso dos Estados Unidos votou por pagarlle a Washington un soldo de 25.000 dólares ao ano, unha significativa suma en 1789. Washington, cunha boa posición económica, rexeitou o soldo, dado que se consideraba a si mesmo como servidor público desinteresado. Washington prestáballe coidadosa atención á pompa e cerimonia do cargo, aínda que asegurándose que non se emulase ás cortes reais europeas. Washington aceptou o cargo de presidente para un segundo mandato, pero rexeitou un terceiro, establecendo un precedente dun máximo de dous mandatos para un presidente dos Estados Unidos. Despois que Franklin D. Roosevelt fose elixido por catro mandatos, feito sen precedentes, o límite de dous mandatos foi incluído na Constitución federal pola Emenda 22. Washington non pertencía a ningún partido político e desexaba que non se consolidará ningún, pois temía que a formación de partidos suporía fortes conflitos e un estancamento no sistema. Con todo, foron dous estreitos colaboradores seus quen formaron dous partidos políticos, defieniendo o futuro Sistema de Partidos. Por unha banda, o secretario do tesouro, Alexander Hamilton, tiña o forte convencemento de que había que establecer un crédito nacional e construír a partir del unha nación finaciera forte e estable, formando así as bases do Partido Federalista. Doutra banda, o secretario de Estado, Thomas Jefferson, un dos fundandores do Partido Republicano-Demócrata (tamén coñecido como "Jeffersonianos") opúñase abertamente á axenda de Hamilton, pero Washington apoiou as ideas de Hamilton.

RETIRADA DA VIDA POLITICA E MORTE

George Washington rexeitou presentarse a un terceiro mandato en 1796, nun discurso que contiña unha clara advertencia para que os Estados Unidos non mantivesen vínculos estables con ningún país ao longo de moito tempo. Tras o traspaso de poderes, Washington retirouse a Mount Vernon, onde faleceu en decembro de 1799, gardando todo o país varios meses de loito como consecuencia do deceso.

Charles Darwin, 200 anos de legado.

Charles Darwin( 12 de febreiro de 1809-19 de abril de 1882).

Foi un científico británico. O seu traballo tivo unha influencia decisiva sobre as ciencias da vida e da terra sobre o pensamento moderno en xeral.

Debemos destacar que foi el quen sentou as bases da teoría moderna da evolución co seu concepto de desenrolo de todas as formas de vida a través do proceso lento da selección natural.

Graduouse na escola en Shrewsbury e despois estudou na Universidade de Edinburgo medicina, aínda que despois iríase e pasaría a formar parte da Universidade de Cambridge para prepararse para ser ministro na Igrexa de Inglaterra. Alí coñeceu a Adam Sedgwick(xeólogo) e a John Stevens Henslow(naturista) os cales lle serviron de gran axuda na súa formación e tamén como persoa.

Graduouse en Cambridge en 1831 e foi invitado a bordo do barco inglés de investigación HMS Beagle para unha expedición científica ao longo do mundo, en 1832.

Unha expedición importante que sería recordada coma un dos proxectos máis importantes da súa vida.

Esta expedición deulle a oportunidade de observar as diversas formacións xeolóxicas en diferentes continentes e illas, e deulle especial importancia ao efecto cas forzas naturais tiveron na forma da superficie da terra, e unha ampla variedade de fósiles e organismos vivos.

Naquela época, a maioría dos xeólogos seguían a teoría da catástrofe( a terra experimentou unha sucesión de creacións de vida animal e vexetal, e cada creación foi destruída por unha catástrofe repentina). Pero esta teoría foi sometida a crítica polo xeólogo inglés Charles Lyell, que sostiña que a superficie da terra estaba sufrindo un cambio constante, como resultado das forzas naturais que operan uniformemente durante longos períodos de tempo.

Durante esta magnífica expedición, Darwin encontrou que moitas das súas observacións de fósiles, plantas e animais coincidían coas da teoría antes citada, que as especies foron especialmente creadas. As súas observacións déronlle lugar a pensar a existencia de enlances entre especies distintas pero similares.

Despois de regresar a Inglaterra en 1836, xa que a expedición durou case 5 anos, Darwin comezou a recompilar todas as súas ideas sobre a habilidade das especies para cambiar nos seus Cadernos Da Transmutación Das Especies.

A súa explicación de como evolucionaron os organismos surxiu despois de ler Un ensaio do Principio da Poboación de Malthus, que explicou que o ritmo ao que a poboación humana crecía era superior ao ritmo co que crecían os recursos, polo tanto, cada certo tempo, daríase unha época de alta mortalidade que el chamaría crise malthusiana.

Entón, Darwin aplicou a teoría de Malthus aos animais e ás plantas e arredor do 1838 xa elaborara un bosquexo da teoría da evolución a través da selección natural.

Esta teoría se fixo pública en 1858.

A selección natural é un mecanismo evolutivo que se define como a reproducción diferencial dos xenotipos no seno dunha poboación biolóxica.

A formulación clásica da selección natural establece que as condicións dun medioambiente favorecen ou dificultan, é dicir, seleccionan a reproducción dos organismos vivos segundo sexan as súas peculariedades. Esta selección natural é a que foi proposta por Darwin para explicar a evolución biolóxica. A explicación parte de dúas premisas, a primeira di que entre os descendentes dun organismo hai unha variación aleatoria, non determinista, que é en parte heredable; a segunda afirma que esta variabilidade pode dar lugar a diferenzas de supervivencia e de éxito reproductor, facendo que algunhas características de nova aparición se poidan extender na poboación. A acumulación de estes cambios ao longo das xeracións produciría todos os fenómenos evolutivos.

Darwin publicou esta teoría en 1859 en O orixe das Especies.

Como case sempre pasa, houbo distintas críticas e reaccións a teoría formulada. Moitos científicos afirmaron que Darwin non podía probar todas as súas afirmacións e hipóteses, e así seguirían en contra da súa teoría durante os 50 ou 80 anos seguintes. Aínda así, os maiores enimigos da teoría foron os opositores relixiosos, xa que desmontaban as ideas que a relixión predica.

Houbo distintas consecuencias tamén desta teoría, unha, por exemplo é a chamada concepción do "euxenismo", que se inspirou nesta teoría, baséase nunha "loita pola vida" e conduxo á exterminación de seres considerados inferiores( epilépticos, psicópatas, inválidos, etc). Na época nazi a concepción de esta especie de eutanasia xustificaban estas mortes porque eles consideraban a estas persoas incapaces de desenrolar un traballo pero que consumían recursos. Foi usada como a excusa para a "hixiene racial" durante os anos da 2ª Guerra Mundial e que deu lugar a máis de 100.000 víctimas indefensas.

Fai dúas semanas máis ou menos fixo 200 anos do seu nacemento, aquí deixamos unha pequena homenaxe á súa persoa.

Se queredes saber un pouco máis, aquí deixamos as páxinas nas que nos informamos e que encontramos máis interesantes:

http://www.geocities.com/rainforest/canopy/7800/es-darwin.html

http://www.biografiasyvidas.com/monografia/darwin/

http://gl.wikipedia.org/wiki/Charles_Darwin

A FRANXA DE GAZA 2008-2009

A FRANXA DE GAZA 2008-2009

O conflito da Franxa de Gaza de 2008-2009, é unha ofensiva militar dende aire, terra e mar, precedida por unha campaña de bombardeo aéreo sobre a Franxa de Gaza (Territorios Palestinos), que empezou o 27 de decembro de 2008 e que continúa. Está dirixida contra obxectivos da infraestrutura da organización Hamás, principalmente portos, sedes ministeriais, cuarteis de policía, depósitos de armas e os túneles subterráneos que comunican a Franxa de Gaza con Exipto.

Fontes israelís informaron que o obxectivo de este ataque é destruir a organización terrorista e militar de Hamás, como resposta ao ataque a obxectivos civís israelís por parte de milicianos palestinos.

É o ataque con maior número de mortes do conflito árabe-israelí nos últimos corenta anos, que deixou ata o momento trece israelís mortos, dez deles soldados e tres civís; as Nacións Unidas falan de máis de 783 palestinos mortos, na súa maioría militantes de Hamás. Porén, ata o momento recoñeceuse un importante número de vítimas civís palestinas, que podería oscilar entre o 25% e o 50% do total.

Inmediatamente despois do inicio da ofensiva, os grupos armados palestinos na Franxa de Gaza responderon co lanzamento de centenares de cohetes hacia Israel, que ata o momento provocaron a morte dun soldado e tres civís israelís. Os líderes de estes grupos armados fixeron un chamamento á Terceira Intifada contra Israel e á reanudación dos atentados suicidas. Tras o inicio da ofensiva terrestre sobre a Franxa, oito soldados israelís morreron en combate en diferentes accións, catro de eles como consecuencia do fogo amigo o 5 de xaneiro.

HAMÁS
Hamás é unha organización islamista palestina cuxo obxectivo é a instauración dun Estado Islámico na rexión histórica de Palestina, isto é, no que hoxe son Israel e os Territorios Palestinos. Polo tanto, Hamás non recoñece ao Estado de Israel nin o seu dereito a existir. A súa organización é complexa, e está formada por organizacións benéficas, que asisten aos palestinos máis necesitados, ou as Brigadas Izz-al-din al-Qassam, o brazo armado da organización, que cometeu múltiples atentados contra a poboación civil israelí, causando deceas de mortos, responsables últimos do lanzamento de cohetes contra Israel.

Hamás tamén ten un brazo político, que gañou as últimas eleccións lexislativas de Palestina de 2006 mediante maioría absoluta. Tras estas eleccións, Hamás, considerado unha organización terrorista por parte da Unión Europea, os Estados Unidos, Israel, Xapón,[, Canadá e Australia, foi boicoteado, tras o cal iniciouse unha loita entre Al Fatah e a organización islamista, que terminou coa expulsión dos membros de Al Fatah da Franxa de Gaza, e a toma do control absoluto da Franxa por parte de Hamás. O goberno de Ismail Haniye pasou a administrar de facto a Franxa, creando os seus propios ministerios e o seu propio corpo de policía, chamado Forza Executiva, que conta con comisarías nos principais barrios e pobos da rexión costeira. Gaza e Cisjordania pasaron a ser administrados por diferentes gobernos, de Hamás o da Franja, e de Al Fatah o de Cisjordania.

En xuño de 2008, Israel e Hamás chegaron a un acordo para manter unha tregua durante seis meses. Nela, comprometéronse a cesar as hostilidades e a reabrir progresivamente as fronteiras para permitir o paso de produtos de primeira necesidade, pero ningún deles cumpliron os requerimentos que firmaran, e tanto o exército israelí como Hamás acusáronse mutuamente de violar o alto o fogo.

Amnistía Internacional criticou o comportamento de ambas partes nun informe a principios de decembro: "as forzas israelís mataron a uns 20 palestinos, na súa maioría extremistas, pero tamén dous nenos, en ataques aéreos e doutro tipo dende o 4 de novembro." Por outro lado, "os grupos armados palestinos reanudaron os disparos de cohetes dende Gaza contra cidades e pobos israelís cercanos, e feriron a dous civís e a varios soldados israelís."

BLOQUEO DE GAZA
A entrada de mercadorías, incluíndo alimentos, mediciñas, materias primas e carburante, así como os suministros de electricidade e auga, e o movemento de persoas entre a Franxa de Gaza e o exterior han estiveron controlados e limitados polo goberno israelí os dezaoito meses previos ao bombardeo. O observatorio da ONU para os dereitos humanos pediu que se levantase o "estado de sitio" e se reabrise o paso de alimentos, mediciñas e carburante. Amnistía internacional reportou que a situación estábase a agravar na Franxa e que era a peor "dende o comezo da ocupación israelí" facía 40 anos.

OBXECTIVOS
Os obxectivos dos bombardeos israelís están relacionados con toda a infraestrutura, tanto militar como civil, de Hamás, e o seu Goberno na Franxa de Gaza. O Goberno de Hamás conta con un corpo propio de policía, denominado Forza Executiva, que dispón de comisarías nos barrios das principais cidades de Gaza.

No segundo día de ofensiva, Israel bombardeou os túneles subterráneos que comunican a Franxa de Gaza con Egipto pois, según as forzas israelís, poderían ser utilizados para o contrabando de armas e explosivos, e incluso de persoas para entrenar como suicidas

Por outra parte, a Oficina de Coordinación de Asuntos Humanitarios da ONU afirma que a crisis humanitaria da Franxa de Gaza é significativa e no debe ser subestimada. A ONU afirma que a situación é unha "crise contra a dignidade humana que dura xa 18 meses" na franxa de Gaza, conlevando "una destrución masiva do medio de vida e un significativo deterioro das infraestruturas e servicios básicos". O medo e o pánico son xeneralizados; o 80 por cen da poboación non puede subsistir por si mesma e dependen da axuda humanitaria.

Ademáis "Toda a poboación civil" en Gaza permanece vulnerable. Hai unha sensación de "pánico, medo e angustia" ao longo de toda a franxa. Civís implementaron un toque de queda autoimposto dado que non existen sistemas públicos de aviso ou refuxios efectivos. Hai gente evacuando as súas casas e permanecendo nas rúas durante longas horas, expostos a maior perigo ou permanecendo con familiares. Os civís se enfrentan a inseguridades mentras se reabastecen de artículos básicos de alimentación, auga e gas para cociñar. A maioría das familias amontóanse nunha ou dúas habitacións que consideran as máis seguras da casa, sen electricidade e apenas auga corrente.

A Media Luna Vermella Palestina estima que miles de hogares foron danados e comeza a ser "crecentemente difícil" para os seus residentes permanecer en eles debido ao frío. A UNRWA preparou as súas escolas para actuar como refuxio temporal para os desplazados. O 1 de xaneiro, aproximadamente 400 persoas pasaban a noite en refuxios de emerxencia da UNRWA. Como denunciaron tanto a Save the Children Alliance como o Al Mezan Center, antes da operación terrestre do exército israelí, máis de 13.000 persoas (2.000 familias) foron desplazadas na franxa. A maioría desas familias buscan refuxio cos seus familiares, mentras que 1.200 persoas permanecen nos refuxios temporais proporcionados pola UNRWA.

Pérdida de territorio por parte de Palestina dende o ano 1946 ata o 2000

Biografía Moncho Valcarce

Moncho Valcarce

A súa vida

Primeiros anos

Moncho Valcarce naceu na cidade da Coruña o 5 de setembro de 1935. Foi o sexto de oito irmáns con residencia nunha patrimonial casa na rúa da Franxa. Comezou os seus estudos de bacharelato no colexio dos Xesuítas de Vigo para logo rematalos no instituto da Coruña. Matricúlase como alumno libre na facultade de dereito da Univesidade compostelana, carreira que logo continuaría en Salamanca. De carácter extrovertido, alegre, incluso festeiro; amante da lectura e da música, levou unha xuventude como calquera mozo da súa idade.
O paso polo seminario

Moncho decidiu facerse sacerdote e entra no seminario maior de Compostela en 1959, onde pronto se sinte incómodo fronte ao tipo de educación que alí se daba, polo que marchou estudar teoloxía na Universidade Gregoriana de Roma. El mesmo empeza a tomar concienza do seu ser galego integrándose nun grupo que denominaban "Irmandiños", co desexo de volver á Terra para poñer a súa vocación ao servizo do pobo. En 1967 regresa ao seminario de Santiago.
Un labor pastoral diferente

Ordénase sacerdote o 19 de novembro de 1969, aos 34 anos de idade. O carácter participativo das misas, a gratuidade nos servizos, a eliminación dos confesionarios, a introdución do galego como lingua litúrxica, así como as súas proclamas contra o caciquismo e as inxustizas, daban idea do innovador labor pastoral que desenvolveu. Colabora cos partidos políticos da oposición. Ao principio co PC e co PCI, a raiz do cal foi detido en Betanzos nunha reunión clandestina.
Militancia política
Entrou en relación con xente ligada ao nacionalismo e integrouse nos CALL (Comités de Axuda a Loita Labrega) organización de apoio ás CC. LL. (Comisións Labregas). Definida xa a súa opción ideolóxica nacionalista non tivo reparo en participar activamente na política, militando na AN-PG (Asemblea Nacional-Popular Galega) e participando nas primeiras eleccións dos comezos da democracia en 1977 como senador do BN-PG (Bloque Nacional-Popular Galego). En 1979 foi elixido concelleiro de Culleredo por esa coalición, edilato que conservou durante oito anos.

Últimos anos

A xerarquía eclesiástica fixo todo para alonxalo da política enviándoo en 1987 a Salamanca. Ao voltar, foi destinado ao concello das Pontes. Alí formou parte dun equipo pastoral e levou varias parroquias. Sempre inquedo e activo, participou en programas de radio, foi vicepresidente dun grupo ecoloxista: "Niño de Azor", colaborou coas CC. LL. da zona e deu clases no instituto da vila. No outono de 1991 empeza a atoparse mal, descúbreselle un cancro irreversible, o seu aspecto cambia drasticamente até caer postrado na cama.Escribe un diario, e recibe a multitude de amigos sempre co humor que lle caracterizaba. Morre o 1 de febreiro de 1993 cando tiña 57 anos de idade. Foi soterrado no cemiterio de Santo Amaro da súa cidade natal cuberto coa bandeira nacionalista, ao son do himno galego, despedido cos versos de Bouza Brey e rodeado dos que o quixeron en vida.

Para maís información: http://www.monchovalcarce.org/

O BARÓN RAMPANTE

Autor: Calvino, Italo

Data e lugar de nacemento: Naceu o 15 de outubro de 1923 en Santiago das Veigas, Cuba. Faleceu o 19 de setembro de 1985 en Siena, Italia .

Vida de Italo Calvino: Escritor italiano. Fillo dun enxeñeiro agrónomo, trasladouse de San Remo, onde transcorreu a maior parte da súa infancia, a Turín, para seguir os mesmos estudos que o seu pai, pero enseguida abandonounos por mor da guerra, durante a cal loitou como partisano contra o fascismo. En 1944 afiliouse ao Partido Comunista Italiano.

Tres anos máis tarde publicaba, grazas á axuda de Cesar Pavese, a súa primeira novela, Os carreiros dos niños de araña, na que relataba a súa experiencia na resistencia. á conclusión da guerra, seguiu estudos literarios na Universidade de Turín, na que se licenciou cunha tese sobre Joseph Conrad, e empezou a traballar para a editorial Einaudi, coa que colaboraría toda a súa vida.

Tras publicar algunhas antoloxías de relatos, de tipo fabulístico, coas cales se afastaba da escritura realista dos seus inicios, escribiu a triloxía Os nosos antepasados, integrada polo O vizconde demediado, O barón rampante e O cabaleiro inexistente, narración fantástica e poética, infestada de elementos marabillosos, na que expuña o papel do escritor comprometido politicamente. Por esa época, a súa relación co PCI estaba xa moi degradada, ata que, en 1957, acabou por desvincularse del por completo.

O baron rampante

Breve resumen: Cosimo Piovasco desde que é un neno de doce anos e decide, por non acatar unha orde paternal (comer caracois para a cea), subir ás árbores e non baixar xamais. E en efecto, cumpre a súa promesa o 15 de xuño de 1767,se sentou por vez derradeira onda a súa familia.

Desde aquelas primeiras noites frías até o día da súa morte, o seu orgullo fíxoo adoptar unha forma de vida, que polo demais, non lle impediu interactuar e socializar con cazadores, con ladróns, con aristócratas e cos revolucionarios máis representativos do Século XVIII (ao momento dun encontro con Napoleón Bonaparte e de cartearse con Diderot).

Herdeiro da baronía de Roldou, Cosimo aprende a vivir, desde as árbores e sen pisar a terra xamais, todos os aspectos importantes do home renacentista: a literatura, a filosofía, o amor, a revolución...

Todas as súas fazañas son narradas polo seu irmán menor, quen sempre o admirou desde a terra e quen se encargou de que nunca lle faltase nada: abrigo, comida, libros, un fusil para cazar. Naquel tempo ao parecer un podía subirse a unha árbore e ir de rama en rama desde as terras de Ombrosa ata rexións remotas, a outros países e de costa a costa, antes de que a ambición dos que non son amigos nin de si mesmos acabou por tallar todos os bosques de Europa.

Opinión:Unha atmosfera estraña pero, ao mesmo tempo, fascinante invadirá ao lector que, ao transcorrer nas fermosas páxinas desta novela, preguntarase, consciente ou inconscientemente, que forza é a que leva a este neno, que se vai convertendo en adulto ata chegar á ancianidad, a manter unha promesa que parecía inocua e infantil. A pregunta que me facía eu era:

¿Por que un pícaro da súa idade, decide manterse na incomodidad dos arboles e non volve poñer un só pé sobre a terra?

EXPOSICIÓN SOBRE O NEORREALISMO EN FERROL

O pasado mércores 19, os alumnos de Historia, fumos ver unha exposición neorrealista. Trátase da mostra “Neorrealismo. La Nueva imagen en Italia 1932-1960” que organiza a fundación Caixa Galicia, esta exposición fainos ver, mediante máis de 200 fotografías, o longo e difícil período polo que pasou a poboación italiana.



A exposición comeza con fotografías de principios dos anos 30, cando Mussolini comeza a súa campaña política usando precisamente a fotografía como medio de amosarlle ás masas esa nova Italia que pretendía conseguir coa súa política dictatorial. En contraposición a esta "publicidade" enganosa xorden un grupo de fotógrafos que tentan captar a realidade diversa que se lles presenta ante os seus ollos, coma a desigualdade, a fame, a pobreza...en conclusión, as pegadas da posguerra.

Aparte desta exposición tamén se poden visionar películas que reflicten esa realidade, con exemplos realizados polos grandes representantes do Neorrealismo.
Para ver a información completa ide a este enlace:

http://www.fundacioncaixagalicia.org/portal/site/Fundacion/menuitem.7cbf48d1cc34eec4523d2307805101ca/?vgnextoid=f41d930532c8c110VgnVCM1000000b1510acRCRD&vgnextfmt=extra

Contaremos como foi a nosa visita. Comezamos por unhas fotografías nas que se pretendía resaltar a gloriosa situación que experimentaba Italia baixo o réxime autoritario Mussolini, porque se dera conta os fotógrafos de que podían dar unha imaxe de prosperidade e progreso económico mediante unhas "manipuladas" fotografías, como podían ser: traballadores contentos ou con cara de orgullo, a inauguración de obras públicas, masas alabando a figura do ditador italiano, etc. Pero despois, dase o paso á realidade máis dura que nace en contraposición a estas enganosas imaxes, onde se representa a vida cotiá e a miseria producida pola guerra e as súas desfeitas, vendo reflexadas cidades derrubadas, nenos en deplorables situacións, mulleres chorando, etc. Hai que facer unha aclaración, todas estas fotografías non viron a luz ata pasado o réxime de Mussolini, así que situandonos historicamente estaríamos rondando o principio dos 50 máis ou menos, cando foi o verdadeiro auxe deste movemento. Os fotógrafos deixaron as cidades como escenario trasladándose aos pequenos pobos italianos para desmitificar a imaxe dunha Italia sempre próspera, relatar a probreza e as penurias da guerra, fotos tan curiosas como un porco que habita no mesmo cuarto que as persoas(usábano para darse calor), unha muller levando lousas na súa cabeza para reconstruír o seu pobo, e facemos mención especial a unha que nos gustou especialmente, unha muller embarazada amasando un bolo de pan, que representaba unha visión de esperanza entre todo o desastre que se apreciaba.
Como todo o que sube e baixa, o neorrealismo comezou a quedar obsoleto, chegados a este punto, os fotógrafos cuestionábanse que facer, se seguir reflexando a realidade ou ben tirar por outros camiños, finalmente, moitos destes fotógrafos decidirom seguir por un camiño máis estético, sen deixar o neorrealismo, pero xa con imaxes moito máis rebuscadas e forzadas para acadar os resultados que querían, incluso chegando á abstracción, polo que esta última parte da exposición eran fotografías con moito contraste no que se pensaba moi ben a contraposición de horizontalidade e verticalidade, o xogo de tonalidades, etc, etc.

O NEORREALISMO ITALIANO

O neorealismo italiano foi un movemento cinematográfico surxido na segunda posguerra mundial. E os seus principais representantes foron Roberto Rossellini, Luchino Visconti e Vittorio de Sica.
O movemento veu dado por un grupo de críticos cinematográficos que formaban a revista Cinema, e o que facían era criticar ás películas que destacaban nesa época. O que algúns críticos pensaban era que as películas debían inspirarse nos escritores realistas de principios de século, xa que as que dominaban eran dunha baixa calidade.
Os chamados neorrealistas víronse influenciados polo realismo poético francés. E, tamén, moitos directores neorrealistas maduraron traballando en películas caligrafistas.
Este movemento pasou a ser globalmente coñecido por primeira vez con Roma, città aperta,en 1945, que foi a primeira película importante realizada en Italia despois da guerra, na que se reflexaba claramente a loita pola existencia á que os italianos estaban sometidos cada día baixo a ocupación alemá de Roma. Os nenos xogan un papel importante na película, e a súa presenza ao final dela é indicativa do seu papel xeral no neorrealismo: como observadores da dificultade do mundo de hoxe e que deles depende o futuro.
As principais características son:
Tramas ambientadas nos sectores máis desfavorecidos.
Importante presenza de actores non profesionais entre os secundarios, e ás veces, incluso entre os protagonistas.
Reflexan a realidade económica e moral da Italia da posguerra.
Reflexión sobre os cambios nos sentimentos e nas condicións de vida.
As películas rodábanse no exterior, co fondo que deixou a guerra.
O seu obxectivo principal era plasmar a realidade da guerra. Un cine, cun claro contido social.


Aquí vos deixamos un vídeo con exemplos, neste caso de películas neorrealistas:

70 anivesario da Guerra dos Mundos

Este ano 2008 celébrase o 70 aniversario da Guerra dos Mundos.

O 30 de outubro de 1938, un mozo chamado Orson Welles (Wisconsin, EUA, 1915-1985) narrou unha ficticia invasión extraterrestre, baseada na idea plasmada no libro A guerra dos mundos de H.G. Wells, que aterrorizou os Estados Unidos de América esa mañá de outono.

Welles tiña previsto emitir a adaptación teatral do clásico de H. G. Wells, ‘A Guerra dos mundos’, mais fixo un importante troco: adaptou a obra escrita para que fose interpretada na radio como se dunha simulación dunha emisión dun informativo especial sobre unha invasión marciana, pensando que esa técnica tería moito máis éxito... e abofé que así foi.

Só ás 08.30h da mañá do 30 de outubro Orson Welles advertiu os que escoitaban a radio de que o que sería retransmitido durante esa seguinte hora só era ficción. A emisión comezou cunha serie de preocupantes “telexornais de urxencia” onde se alertaba de que no Observatorio Mount Jennings, en Chicago, informaran sobre varias explosións en Marte. Uns minutos máis tarde, chegaban “as primeiras infrmacións de que os marcianos estaban a aterrar nunha cidade que Welles asinalara ao chou co seu dedo, previamente, no mapa e que estaban a comezar ataques con gas. A emisión remataba co repórter a morrer como resultado dos gases marcianos.

A seguridade da voz de Welles fixo que moitos norteamericanos se botasen ás rúas e chamasen completamente asustados e desesperados a concellos e comisarías de policía demandando explicacións ou recomendacións sobre como se protexer do gas marciano, especialmente en Nova Iorque e Nova Iersei.

Con este experimento que causou histeria colectiva e que o catapultou á fama e ao cumio da súa carreira, Welles demostrou o poder dos medios de comunicación de masas nas sociedades de entreguerras, demostración que se pode facer extensible á actualidade.

El general en su laberinto

AUTOR: Gabriel García Márquez

Título: El general en su laberinto

Obra realista sobre a última etapa da vida do libertador Simón Bolívar en 1830.

No final dos días do xeneral móstrase a un home que chegou á conclusión de que loitara en vano, que o seu proxecto da Gran Colombia estaba destruído en mil pedaciños a causa dos intereses económicos dos novos terratenentes e comerciantes con ansias de continuar coa trata e comercio de escravos, xa que eles non eran quen de ver que precisaban a unión das repúblicas de Latino América para mostrar oposición ás grandes potencias.

Pensa que o seu proxecto da América Latina libre do poder español e de calqueira outra potencia foi traicionado por persoas que tiñan un gran peso no exército doutro tempo e que agora exercían actividades como o tráfico de escravos ou a exterminación de indíxenas.

O xeneral sufriu o intento de ser asasinado, asasinato planeado pola facción santanderista aliada con escravos e apoiado polos Estados Unidos.

Simón Bolívar non foi quen de soportar a disolución do seu proxecto e ademais estaba gravemente enfermo, todo isto acelerou a súa morte.

Despois de ser considerado ditador, de ser obrigado a abdicar ao mando do goberno, humillado publicamente, confiscados os seus bens, asasinados os seus seres queridos e perseguido para ser asasinado, Simón Bolívar decide comezar a súa última viaxe que remataría coa súa morte, aínda que antes de que esta chegara, pensa en ir a Europa por mor da súa enfermidade, e así poder curarse.

Viviu días de verdadeiro medo e persecución por parte da facción santanderista, pero encontrou refuxio nunha finca dos irmáns Miers, españois.

Ao longo da reflexión sobre a súa vida, pensou que foi un gran erro non ordear o fusilamento de Santander, xa que logo este considerou que fora unha postura branda por parte do xeneral e defendeu a rotura do seu proxecto.

Cando Simón Bolívar viu todo o que volvía dos tempos pasados: as condicións de vida de escravos e negros, por exemplo. Todo isto e a súa desilusión fixeron caer a forza das súas ideas e principios.

Foi considerado ditador, xa que a súa revolución foi malentendida e pensouse que botando aos españois, pretendía instaurar a monarquía en América Latina.

Segundo os santanderistas a guerra contra os españois non era necesaria, e foi producto do odio que gardaba Bolívar. E estos lle negaron recursos e axudas para que fracasara.

Nos seus últimos días, xa non quedaba nada do seu soño, do seu proxecto, e xa estaba en marcha a contrarevolución.

A verdade, é unha obra que merece a pena ler, xa que é moi realista, García Márquez conseguiu mostrar a historia tal é como foi. Ademais é sinxela e entretida de ler, e non precisa que coñezas previamente o acontecento do que falará no libro. Aínda así, optei por buscar información acerca de tal acontecemento para compaxinar os datos obtidos na busca máis o que lin neste libro. Deixarei fragmentos e citas que me gustaron e que están plasmadas no libro:

-"Moral e luces, e o que necesitamos"- Simón Bolívar

-" Lonxe quedaban os anos ilusorios en que todo o mundo caía rendido, e só el seguía bailando ata o mencer coa última parella no salón deserto"

- " Fágame o honor de conservalo como un recordo de quen tanto o ama"

- " O triste, señora, é que xa non me queda moito tempo para recordar"